4/11/2015 11:15:00 π.μ.
Ο Γιώργος Στόγιας επιστρέφει με δέκα νέες αυτοτελείς ιστορίες για παιδιά, κάθε δεύτερη Κυριακή στην Book Press. Αυτή την εβδομάδα, κατ' εξαίρεση, σήμερα, Μεγάλη Πέμπτη.
Στα γνώριμα στοιχεία από τον πρώτο κύκλο της σειράς –το ιδιαίτερο συγγραφικό ύφος, τα σχέδια του moican, το υποστηρικτικό υλικό για γονείς και εκπαιδευτικούς– έρχεται να προστεθεί η εμπειρία των ανθρώπων που χρησιμοποίησε το υλικό στο σπίτι ή το σχολείο και μοιράστηκε τις εντυπώσεις του με τους δημιουργούς. Όσο πλησιάζει η ώρα που το πείραμα αυτό θα πάρει τη μορφή βιβλίου, τόσο σημαντικότερη είναι η συμβολή των αναγνωστών. Μπορείτε να στέλνετε τις εντυπώσεις και τις κριτικές σας στο earinoexamino@gmail.com. Προτεινόμενη ηλικία παιδιών 9+.
Ιστορία 13η: Λαμπρατζιά
Οι γονείς της Μαρίας είχανε γνωριστεί στη Θεσσαλονίκη, την πόλη της μητέρας της.
Εκεί σπούδαζε ο πατέρας της, είχανε παντρευτεί λίγο μετά που πήρε το πτυχίο του.
Το καλοκαίρι που η Μαρία είχε τελειώσει τη Δευτέρα δημοτικού μετακόμισαν στην Κύπρο.
Είχε επισκεφτεί το νησί πολλές φορές για διακοπές αλλά τώρα θα έμενε κανονικά.
Ο παππούς ήταν αρχιτέκτονας στη Λεμεσό και πήρε τον μπαμπά στο γραφείο του.
Η μαμά βρήκε δουλειά στη Λευκωσία, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων ενός νέου μουσείου.
Νοικιάσανε ένα μεγάλο σπίτι με άδεια πισίνα σε ένα χωριό στη μέση της απόστασης.
Το είχε χτίσει ένας πλούσιος Εγγλέζος που λόγω της κρίσης επέστρεψε στην πατρίδα του.
Τέσσερα χρόνια μετά, η Μαρία είναι ευχαριστημένη, νιώθει σχεδόν σαν να γεννήθηκε εδώ.
Η μητέρα της λέει να πάει γυμνάσιο σε ιδιωτικό, η ίδια θέλει να μείνει με τους φίλους της.
Μάλιστα, υπάρχει κι ένα αγόρι που δεν θα μπορούσε με τίποτα να αποχωριστεί, ο Πανίκος.
Είναι πρώτος σε όλα, στο ποδόσφαιρο, στις πλάκες, και, βέβαια, πρόεδρος της τάξης.
Μόνο στα μαθήματα έρχεται δεύτερος, η Μαρία άλλωστε σε αυτά είναι άπιαστη.
Ο πατέρας λέει ότι το ιδιωτικό είναι ακριβό, η μητέρα της ότι μπορεί να πάρει υποτροφία.
Για να της κάνει το χατίρι η Μαρία προετοιμάζεται σκληρά για τις ανταγωνιστικές εξετάσεις.
Το σχέδιό της είναι να δώσει, να περάσει, και μετά να πατήσει πόδι, να γίνει το δικό της.
Είχε γνωρίσει από μικρή την αλλαγή, τώρα ήθελε να πιπιλίσει την καραμέλα της συνήθειας.
Πριν τις πασχαλινές διακοπές, στην τάξη έκαναν ένα πρότζεκτ για τα παραδοσιακά έθιμα.
Είχαν ένα μπλοκ κι έπρεπε κάθε μέρα να βρίσκουν πληροφορίες και εικόνες για ένα έθιμο.
Έκαναν για τη Σαρακοστή, για το ολοστόλιστο καλαθάκι του Λαζάρου, για τα κόκκινα αυγά.
Η Μαρία δεν χρειαζότανε βοήθεια, τα περισσότερα τα ήξερε, υπήρχε και το διαδίκτυο.
Άλλωστε δεν είχε νόημα να ρωτήσει τους γονείς της, η μητέρα της δεν ήταν χριστιανή.
Από μικρή η Μαρία γνώριζε ότι η μητέρα της ήταν Εβραία αλλά δεν είχε εικόνες για αυτό,
πέρα από τις σπάνιες επισκέψεις σε μια ξαδέλφη στη Θεσσαλονίκη που ήταν πιστή.
Επίσης, ήξερε ότι είχαν συμβεί άσχημα πράγματα στο παρελθόν που κανείς δεν συζητούσε.
Είχε ρωτήσει μερικές φορές τη μητέρα και τη γιαγιά της αλλά άλλαζαν κατευθείαν θέμα.
Ο πατέρας της ήταν χριστιανός αλλά έκανε τον σταυρό του μόνο όταν θα οδηγούσε.
Έτσι, έμενε ο παππούς και η γιαγιά στη Λεμεσό να την κάνουν χριστιανή. Και το σχολείο.
Δυο μέρες πριν κλείσουν για τη Μεγάλη εβδομάδα λίγο έλειψε να γίνει καβγάς στο σπίτι.
Η μητέρα διάβαζε τις ειδήσεις στον υπολογιστή της στο γραφείο όταν από τον εκτυπωτή
ξεκίνησε να βγαίνει η εικόνα που είχε στείλει η Μαρία για τις ανάγκες της εργασίας της.
«Εξήγησέ μου σε παρακαλώ τι είναι αυτό» είπε η μητέρα κρατώντας στο χέρι της το χαρτί.
«Ξέρεις τι είναι» απάντησε απότομα η Μαρία, έκπληκτη από την ένταση της μητέρας της.
«Όχι, δεν ξέρω. Πες μου τι βλέπεις». «Μια μεγάλη φωτιά και γύρω της όρθιους άντρες».
«Για ποιο λόγο ανάψανε τη φωτιά;» «Το ξέρεις. Για να κάψουν το ομοίωμα του Ιούδα».
«Το ομοίωμα ενός ανθρώπου που αν τον είχαν στα χέρια τους θα τον έκαιγαν ζωντανό».
«Μαμά, είναι συμβολικό, επειδή πρόδωσε τον Χριστό, μην το παίρνεις τοις μετρητοίς.
Σε κάτω κάτω, με κάνεις και νιώθω ένοχη για μια εργασία που μου έβαλε η δασκάλα!»
«Το μόνο που θέλω είναι να σκέφτεσαι. Το έθιμο δεν είναι αθώο, κάτσε να συζητήσουμε...»
Την επόμενη ημέρα στο σχολείο, η δασκάλα περνούσε από τα θρανία και διόρθωνε.
Κοίταξε με απορία τη λευκή σελίδα της Μαρίας. Θα το παρέβλεπε αν δεν πεταγόταν
ο Πανίκος, που είχε γράψει τρεις σελίδες: «Κυρία, αδικία! Δηλαδή κορόιδα είμαστε εμείς;»
Η Μαρία τού έριξε ένα βλέμμα «θα σε κανονίσω στο διάλειμμα» και απολογήθηκε:
«Η μητέρα μου είπε να μην την κάνω». «Για ποιο λόγο;» συνοφρυώθηκε η δασκάλα.
«Λέει ότι είναι αντισημιτικό έθιμο από τα βάθη του Μεσαίωνα, μια γιορτή του μίσους».
«Ε, όχι κι έτσι Μαρία! Τέλος πάντων, είναι η άποψη της μητέρας σου, τη σέβομαι. Να ξέρεις
όμως ότι προσωπικά είμαι ενάντια στο να αλλάζουμε την ιστορία και τις παραδόσεις μας».
Η δασκάλα είχε ταραχτεί. Κάθε γονιός, είπε μέσα της, με τα προβλήματά του, εγώ τι φταίω;
Το θέμα θα είχε τελειώσει αν ένα πειραχτήρι δεν μυριζόταν ευκαιρία να «χάσουν μάθημα»:
«Κυρία, τι θα πει "αντισημιτικό";» Η απάντηση ήταν θολή στο μυαλό της δασκάλας. Επίσης,
δεν ήθελε να πει κάτι που θα είχε αποτέλεσμα κι άλλο μπλέξιμο με την παράξενη μητέρα.
Έτσι, έδωσε τον λόγο στην κόρη: «Μαρία, εσύ που το ανέφερες, εξήγησε και τι σημαίνει».
«Αντισημιτισμός είναι η στάση που ρίχνει όλα τα φταιξίματα του κόσμου στους Εβραίους».
«Υπερβολές!» δεν άντεξε να μην σχολιάσει η δασκάλα «άσε που κι αυτοί δεν έχουν κάνει
λίγα! Όπως είναι υπερβολές κι αυτά που είπες για τη Λαμπρατζιά, δεν έχει καμία σχέση!»
«Κυρία, τι είναι οι Εβραίοι;» πετάχτηκε πάλι το ίδιο πειραχτήρι που είχε πάρει το κολάι.
«Οι Εβραίοι είναι μια φυλή που ζει στο Ισραήλ και που έχει υπό κατοχή τους Παλαιστινίους.
Υπάρχουν Εβραίοι και σε άλλα μέρη. Καθώς είναι πολύ πονηροί και βοηθάνε ο ένας τον
άλλον, είναι πολύ πλούσιοι και ελέγχουν μυστικά την παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων.
Όπου και να συναντηθούν, ακόμη κι αν δεν μιλάνε ίδια γλώσσα, αναγνωρίζονται αμέσως».
«Πώς γίνεται αυτό, κάνουν κάποιο κωδικό στον χαιρετισμό;» ρώτησε λογικά ο Πανίκος.
«Δεν χρειάζεται!» γέλασε καλόκαρδα η δασκάλα «καταλαβαίνονται από τα μακριά αυτιά!»
«Η μητέρα μου είναι Εβραία και δεν έχει μακριά αυτιά!» διαμαρτυρήθηκε άγρια η Μαρία.
«Α..., δεν ήξερα ότι η μητέρα σου είναι Εβραία...» απολογήθηκε με τη σειρά της η δασκάλα,
που αντιλήφθηκε ότι είχε κάνει «γκάφα», να δούμε τώρα πώς θα τη μάζευε. Το βρήκε!
Στην πινακίδα του τοίχου ήταν αναρτημένες οι εργασίες των μαθητών «η ταυτότητά μου»
όπου είχαν γράψει για αυτούς και είχαν φωτογραφίες δικές τους και της οικογένειάς τους.
«Για να δούμε τη φωτογραφία της μητέρας σου... Έχεις δίκιο, τα αυτιά της είναι κανονικά».
«Αφού κυρία είπατε ότι έχουν μακριά αυτιά πώς γίνεται να μην έχει η μητέρα της Μαρίας;»
πετάχτηκε πάλι το πειραχτήρι, ενώ η δασκάλα νόμιζε ότι είχε ξεμπερδέψει επιτέλους.
«... Ίσως να μην είναι 100% Εβραία. Μέσα στο πέρασμα των χρόνων δυστυχώς καμία φυλή
δεν έχει μείνει καθαρή. Να, για παράδειγμα, η Μαρία έχει και κυπριακό και εβραϊκό αίμα».
Το πειραχτήρι: «Δηλαδή δεν είναι η μισή καλαμαρού όπως μας έλεγε από τότε που ήρθε;»
Η Μαρία μισούσε τη λέξη «καλαμαρού». Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Από την ντροπή
ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Με την άκρη του ματιού της είδε τον Πανίκο να
παρατηρεί τα αυτιά της σαν να υπολόγιζε το μάκρος τους με το βλέμμα. Χτύπησε κουδούνι.
Τα παιδιά βγήκαν τρέχοντας έξω. Η Μαρία είπε στη δασκάλα ότι στην Ελλάδα η Εκκλησία
έχει απαγορέψει το κάψιμο του Ιούδα γιατί δεν είναι καθόλου χριστιανικό έθιμο.
«Ναι, ε; Δεν το ήξερα, σας ευχαριστώ κι εσένα και τη μητέρα σου για την πληροφορία.
Νόμιζα ότι η Ελλάδα δεν είχε εβραϊκό πρόβλημα. Έτσι είχα ακούσει όταν σπούδαζα στα
Γιάννενα. Ίσως έχει αλλού, είσαι από τη Θεσσαλονίκη, ε; Τι ωραία πόλη, τι διασκέδαση!
Εδώ, όμως, που λες, στην Κύπρο δεν έχουμε Εβραίους, για αυτό δεν υπάρχει πρόβλημα...
Εννοώ, με τη Λαμπρατζιά, ένα έθιμο είναι. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχει παραγίνει
το κακό, γίνονται καβγάδες ανάμεσα στις γειτονιές, καλείται η Πυροσβεστική να σβήσει τη
φωτιά. Παλιά όμως δεν ήταν έτσι. Εμένα ως παιδί στο χωριό είναι από τις πιο ωραίες μου
μνήμες, να έχει πει ο ιερέας το "Χριστός Ανέστη", να φιλιόμαστε στο μάγουλο όλοι οι φίλοι
και οι συγγενείς, και μετά να βλέπω τη φωτιά να φουντώνει και τον καταραμένο προδότη
του Σωτήρα μας να λαμπαδιάζει, να συνθλίβονται τα κόκαλά του και να γίνεται στάχτη.
Μπορεί να έλεγαν και κάτι για τους Εβραίους, δεν είναι όμως αυτό που έχει σημασία.
Οι Κύπριοι είμαστε φιλόξενος λαός, δεν είμαστε ρατσιστές, μην έχεις καμία αμφιβολία.
Σημασία είχε ότι ήταν κάτι τρομακτικό που σε δίδασκε ότι ο φταίχτης στο τέλος πληρώνει».
Η Μαρία βγήκε να κάνει το διάλειμμά της, όσο της είχε απομείνει. Στήριξε το βάρος της
στον πλατύγυρο κορμό της ελιάς που βρισκόταν στην αγαπημένη της άκρη της αυλής.
Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στα αγόρια που παίζανε ποδόσφαιρο στο γήπεδο,
στα κορίτσια που ψουψούριζαν χαχανίζοντας τρέχοντας από τη μια μικρή παρέα στην άλλη.
Σε μια στιγμή ήξερε ότι δεν θα πάει γυμνάσιο μαζί τους αλλά θα ανοίξει τον δικό της δρόμο.
Εκεί σπούδαζε ο πατέρας της, είχανε παντρευτεί λίγο μετά που πήρε το πτυχίο του.
Το καλοκαίρι που η Μαρία είχε τελειώσει τη Δευτέρα δημοτικού μετακόμισαν στην Κύπρο.
Είχε επισκεφτεί το νησί πολλές φορές για διακοπές αλλά τώρα θα έμενε κανονικά.
Ο παππούς ήταν αρχιτέκτονας στη Λεμεσό και πήρε τον μπαμπά στο γραφείο του.
Η μαμά βρήκε δουλειά στη Λευκωσία, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων ενός νέου μουσείου.
Νοικιάσανε ένα μεγάλο σπίτι με άδεια πισίνα σε ένα χωριό στη μέση της απόστασης.
Το είχε χτίσει ένας πλούσιος Εγγλέζος που λόγω της κρίσης επέστρεψε στην πατρίδα του.
Τέσσερα χρόνια μετά, η Μαρία είναι ευχαριστημένη, νιώθει σχεδόν σαν να γεννήθηκε εδώ.
Η μητέρα της λέει να πάει γυμνάσιο σε ιδιωτικό, η ίδια θέλει να μείνει με τους φίλους της.
Μάλιστα, υπάρχει κι ένα αγόρι που δεν θα μπορούσε με τίποτα να αποχωριστεί, ο Πανίκος.
Είναι πρώτος σε όλα, στο ποδόσφαιρο, στις πλάκες, και, βέβαια, πρόεδρος της τάξης.
Μόνο στα μαθήματα έρχεται δεύτερος, η Μαρία άλλωστε σε αυτά είναι άπιαστη.
Ο πατέρας λέει ότι το ιδιωτικό είναι ακριβό, η μητέρα της ότι μπορεί να πάρει υποτροφία.
Για να της κάνει το χατίρι η Μαρία προετοιμάζεται σκληρά για τις ανταγωνιστικές εξετάσεις.
Το σχέδιό της είναι να δώσει, να περάσει, και μετά να πατήσει πόδι, να γίνει το δικό της.
Είχε γνωρίσει από μικρή την αλλαγή, τώρα ήθελε να πιπιλίσει την καραμέλα της συνήθειας.
Πριν τις πασχαλινές διακοπές, στην τάξη έκαναν ένα πρότζεκτ για τα παραδοσιακά έθιμα.
Είχαν ένα μπλοκ κι έπρεπε κάθε μέρα να βρίσκουν πληροφορίες και εικόνες για ένα έθιμο.
Έκαναν για τη Σαρακοστή, για το ολοστόλιστο καλαθάκι του Λαζάρου, για τα κόκκινα αυγά.
Η Μαρία δεν χρειαζότανε βοήθεια, τα περισσότερα τα ήξερε, υπήρχε και το διαδίκτυο.
Άλλωστε δεν είχε νόημα να ρωτήσει τους γονείς της, η μητέρα της δεν ήταν χριστιανή.
Από μικρή η Μαρία γνώριζε ότι η μητέρα της ήταν Εβραία αλλά δεν είχε εικόνες για αυτό,
πέρα από τις σπάνιες επισκέψεις σε μια ξαδέλφη στη Θεσσαλονίκη που ήταν πιστή.
Επίσης, ήξερε ότι είχαν συμβεί άσχημα πράγματα στο παρελθόν που κανείς δεν συζητούσε.
Είχε ρωτήσει μερικές φορές τη μητέρα και τη γιαγιά της αλλά άλλαζαν κατευθείαν θέμα.
Ο πατέρας της ήταν χριστιανός αλλά έκανε τον σταυρό του μόνο όταν θα οδηγούσε.
Έτσι, έμενε ο παππούς και η γιαγιά στη Λεμεσό να την κάνουν χριστιανή. Και το σχολείο.
Δυο μέρες πριν κλείσουν για τη Μεγάλη εβδομάδα λίγο έλειψε να γίνει καβγάς στο σπίτι.
Η μητέρα διάβαζε τις ειδήσεις στον υπολογιστή της στο γραφείο όταν από τον εκτυπωτή
ξεκίνησε να βγαίνει η εικόνα που είχε στείλει η Μαρία για τις ανάγκες της εργασίας της.
«Εξήγησέ μου σε παρακαλώ τι είναι αυτό» είπε η μητέρα κρατώντας στο χέρι της το χαρτί.
«Ξέρεις τι είναι» απάντησε απότομα η Μαρία, έκπληκτη από την ένταση της μητέρας της.
«Όχι, δεν ξέρω. Πες μου τι βλέπεις». «Μια μεγάλη φωτιά και γύρω της όρθιους άντρες».
«Για ποιο λόγο ανάψανε τη φωτιά;» «Το ξέρεις. Για να κάψουν το ομοίωμα του Ιούδα».
«Το ομοίωμα ενός ανθρώπου που αν τον είχαν στα χέρια τους θα τον έκαιγαν ζωντανό».
«Μαμά, είναι συμβολικό, επειδή πρόδωσε τον Χριστό, μην το παίρνεις τοις μετρητοίς.
Σε κάτω κάτω, με κάνεις και νιώθω ένοχη για μια εργασία που μου έβαλε η δασκάλα!»
«Το μόνο που θέλω είναι να σκέφτεσαι. Το έθιμο δεν είναι αθώο, κάτσε να συζητήσουμε...»
Την επόμενη ημέρα στο σχολείο, η δασκάλα περνούσε από τα θρανία και διόρθωνε.
Κοίταξε με απορία τη λευκή σελίδα της Μαρίας. Θα το παρέβλεπε αν δεν πεταγόταν
ο Πανίκος, που είχε γράψει τρεις σελίδες: «Κυρία, αδικία! Δηλαδή κορόιδα είμαστε εμείς;»
Η Μαρία τού έριξε ένα βλέμμα «θα σε κανονίσω στο διάλειμμα» και απολογήθηκε:
«Η μητέρα μου είπε να μην την κάνω». «Για ποιο λόγο;» συνοφρυώθηκε η δασκάλα.
«Λέει ότι είναι αντισημιτικό έθιμο από τα βάθη του Μεσαίωνα, μια γιορτή του μίσους».
«Ε, όχι κι έτσι Μαρία! Τέλος πάντων, είναι η άποψη της μητέρας σου, τη σέβομαι. Να ξέρεις
όμως ότι προσωπικά είμαι ενάντια στο να αλλάζουμε την ιστορία και τις παραδόσεις μας».
Η δασκάλα είχε ταραχτεί. Κάθε γονιός, είπε μέσα της, με τα προβλήματά του, εγώ τι φταίω;
Το θέμα θα είχε τελειώσει αν ένα πειραχτήρι δεν μυριζόταν ευκαιρία να «χάσουν μάθημα»:
«Κυρία, τι θα πει "αντισημιτικό";» Η απάντηση ήταν θολή στο μυαλό της δασκάλας. Επίσης,
δεν ήθελε να πει κάτι που θα είχε αποτέλεσμα κι άλλο μπλέξιμο με την παράξενη μητέρα.
Έτσι, έδωσε τον λόγο στην κόρη: «Μαρία, εσύ που το ανέφερες, εξήγησε και τι σημαίνει».
«Αντισημιτισμός είναι η στάση που ρίχνει όλα τα φταιξίματα του κόσμου στους Εβραίους».
«Υπερβολές!» δεν άντεξε να μην σχολιάσει η δασκάλα «άσε που κι αυτοί δεν έχουν κάνει
λίγα! Όπως είναι υπερβολές κι αυτά που είπες για τη Λαμπρατζιά, δεν έχει καμία σχέση!»
«Κυρία, τι είναι οι Εβραίοι;» πετάχτηκε πάλι το ίδιο πειραχτήρι που είχε πάρει το κολάι.
«Οι Εβραίοι είναι μια φυλή που ζει στο Ισραήλ και που έχει υπό κατοχή τους Παλαιστινίους.
Υπάρχουν Εβραίοι και σε άλλα μέρη. Καθώς είναι πολύ πονηροί και βοηθάνε ο ένας τον
άλλον, είναι πολύ πλούσιοι και ελέγχουν μυστικά την παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων.
Όπου και να συναντηθούν, ακόμη κι αν δεν μιλάνε ίδια γλώσσα, αναγνωρίζονται αμέσως».
«Πώς γίνεται αυτό, κάνουν κάποιο κωδικό στον χαιρετισμό;» ρώτησε λογικά ο Πανίκος.
«Δεν χρειάζεται!» γέλασε καλόκαρδα η δασκάλα «καταλαβαίνονται από τα μακριά αυτιά!»
«Η μητέρα μου είναι Εβραία και δεν έχει μακριά αυτιά!» διαμαρτυρήθηκε άγρια η Μαρία.
«Α..., δεν ήξερα ότι η μητέρα σου είναι Εβραία...» απολογήθηκε με τη σειρά της η δασκάλα,
που αντιλήφθηκε ότι είχε κάνει «γκάφα», να δούμε τώρα πώς θα τη μάζευε. Το βρήκε!
Στην πινακίδα του τοίχου ήταν αναρτημένες οι εργασίες των μαθητών «η ταυτότητά μου»
όπου είχαν γράψει για αυτούς και είχαν φωτογραφίες δικές τους και της οικογένειάς τους.
«Για να δούμε τη φωτογραφία της μητέρας σου... Έχεις δίκιο, τα αυτιά της είναι κανονικά».
«Αφού κυρία είπατε ότι έχουν μακριά αυτιά πώς γίνεται να μην έχει η μητέρα της Μαρίας;»
πετάχτηκε πάλι το πειραχτήρι, ενώ η δασκάλα νόμιζε ότι είχε ξεμπερδέψει επιτέλους.
«... Ίσως να μην είναι 100% Εβραία. Μέσα στο πέρασμα των χρόνων δυστυχώς καμία φυλή
δεν έχει μείνει καθαρή. Να, για παράδειγμα, η Μαρία έχει και κυπριακό και εβραϊκό αίμα».
Το πειραχτήρι: «Δηλαδή δεν είναι η μισή καλαμαρού όπως μας έλεγε από τότε που ήρθε;»
Η Μαρία μισούσε τη λέξη «καλαμαρού». Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Από την ντροπή
ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Με την άκρη του ματιού της είδε τον Πανίκο να
παρατηρεί τα αυτιά της σαν να υπολόγιζε το μάκρος τους με το βλέμμα. Χτύπησε κουδούνι.
Τα παιδιά βγήκαν τρέχοντας έξω. Η Μαρία είπε στη δασκάλα ότι στην Ελλάδα η Εκκλησία
έχει απαγορέψει το κάψιμο του Ιούδα γιατί δεν είναι καθόλου χριστιανικό έθιμο.
«Ναι, ε; Δεν το ήξερα, σας ευχαριστώ κι εσένα και τη μητέρα σου για την πληροφορία.
Νόμιζα ότι η Ελλάδα δεν είχε εβραϊκό πρόβλημα. Έτσι είχα ακούσει όταν σπούδαζα στα
Γιάννενα. Ίσως έχει αλλού, είσαι από τη Θεσσαλονίκη, ε; Τι ωραία πόλη, τι διασκέδαση!
Εδώ, όμως, που λες, στην Κύπρο δεν έχουμε Εβραίους, για αυτό δεν υπάρχει πρόβλημα...
Εννοώ, με τη Λαμπρατζιά, ένα έθιμο είναι. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχει παραγίνει
το κακό, γίνονται καβγάδες ανάμεσα στις γειτονιές, καλείται η Πυροσβεστική να σβήσει τη
φωτιά. Παλιά όμως δεν ήταν έτσι. Εμένα ως παιδί στο χωριό είναι από τις πιο ωραίες μου
μνήμες, να έχει πει ο ιερέας το "Χριστός Ανέστη", να φιλιόμαστε στο μάγουλο όλοι οι φίλοι
και οι συγγενείς, και μετά να βλέπω τη φωτιά να φουντώνει και τον καταραμένο προδότη
του Σωτήρα μας να λαμπαδιάζει, να συνθλίβονται τα κόκαλά του και να γίνεται στάχτη.
Μπορεί να έλεγαν και κάτι για τους Εβραίους, δεν είναι όμως αυτό που έχει σημασία.
Οι Κύπριοι είμαστε φιλόξενος λαός, δεν είμαστε ρατσιστές, μην έχεις καμία αμφιβολία.
Σημασία είχε ότι ήταν κάτι τρομακτικό που σε δίδασκε ότι ο φταίχτης στο τέλος πληρώνει».
Η Μαρία βγήκε να κάνει το διάλειμμά της, όσο της είχε απομείνει. Στήριξε το βάρος της
στον πλατύγυρο κορμό της ελιάς που βρισκόταν στην αγαπημένη της άκρη της αυλής.
Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στα αγόρια που παίζανε ποδόσφαιρο στο γήπεδο,
στα κορίτσια που ψουψούριζαν χαχανίζοντας τρέχοντας από τη μια μικρή παρέα στην άλλη.
Σε μια στιγμή ήξερε ότι δεν θα πάει γυμνάσιο μαζί τους αλλά θα ανοίξει τον δικό της δρόμο.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
Οι ερωτήσεις που μπορείτε να βρείτε είναι εδώ είναι ανοιχτές και προσφέρονται για συζήτηση. Είναι καλό να χρησιμοποιηθούν, προσαρμοσμένες στο επίπεδο των παιδιών, αφού έχει επιτευχθεί η βασική κατανόηση της ιστορίας.
• Ο αφηγητής αναφέρει ότι η Μαρία ήξερε πως είχαν συμβεί πολύ άσχημα πράγματα στο παρελθόν στην οικογένειά της στη Θεσσαλονίκη. Μπορείς να υποθέσεις τι μπορεί να ήταν αυτά; Διερεύνησέ το ιστορικά με τη βοήθεια ενηλίκου.
• Ποιο ρόλο παίζει σήμερα η οικογένεια και ποιο ρόλο το σχολείο στη θρησκευτική αγωγή του παιδιού; Για σένα, τι ρόλο θα πρέπει να παίζουν;
• Η δασκάλα υποστηρίζει έντονα ότι δεν είναι ρατσίστρια. Μπορείς να βρεις αποσπάσματα από τα λόγια της που τη διαψεύδουν;
• Σκέψου την εικόνα που έχεις στο μυαλό σου για μια εθνικότητα (π.χ. οι Γάλλοι είναι ..., οι Ρώσοι είναι ...., οι Τούρκοι είναι ... κλπ. ) και μετά αναλογίσου το πώς διαμόρφωσες αυτή την άποψη ( π.χ. από προσωπική εμπειρία, από γνώμες ανθρώπων που εμπιστεύεσαι, από ταινίες κλπ.). Με βάση τα προηγούμενα, εκτίμησε κατά πόσο είναι ασφαλής μία γενίκευση όπως αυτή με την οποία ξεκίνησες την άσκηση.
• Τελικά ποια είναι η ιστορία του εθίμου του «καψίματος του Ιούδα» στην Ελλάδα. Έχουν βάση όσα λέει η μητέρα της Μαρίας περί αντισημιτικού περιεχομένου; Διάβασε δυο άρθρα για το θέμα με διαφορετική σκοπιά, το πρώτο από την εφημερίδα «Βήμα» http://tinyurl.com/nsnjr3j και το δεύτερο από την ομάδα του «Ιού» http://tinyurl.com/n57by4r . Αν σε ενδιαφέρει το θέμα μπορείς να συνεχίσεις την έρευνα (Το υλικό αυτό προτείνεται για ηλικίες 13+, λόγω του βαθμού δυσκολίας της γλώσσας των κειμένων).
• Τι είναι για σένα αυτό που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να χαίρονται βλέποντας την πυρπόληση ενός ομοιώματος; Πώς σχολιάζεις τα λόγια της μητέρας της Μαρίας, ότι «θα έκαναν τα ίδια αν είχαν στα χέρια τους κάποιον ζωντανό»;
• Παρατήρησε προσεκτικά τη ζωγραφιά που συνοδεύει την ιστορία και προσπάθησε να σκεφτείς πώς μπορεί να συνδέονται μαζί της διάφορα «παράξενα» σημεία όπως π.χ. οι καρτ-ποστάλ από τη Μεσόγειο, η φούστα της δασκάλας, το βιβλίο που βγάζει φλόγες κ.α.
• Ποιο ρόλο παίζει σήμερα η οικογένεια και ποιο ρόλο το σχολείο στη θρησκευτική αγωγή του παιδιού; Για σένα, τι ρόλο θα πρέπει να παίζουν;
• Η δασκάλα υποστηρίζει έντονα ότι δεν είναι ρατσίστρια. Μπορείς να βρεις αποσπάσματα από τα λόγια της που τη διαψεύδουν;
• Σκέψου την εικόνα που έχεις στο μυαλό σου για μια εθνικότητα (π.χ. οι Γάλλοι είναι ..., οι Ρώσοι είναι ...., οι Τούρκοι είναι ... κλπ. ) και μετά αναλογίσου το πώς διαμόρφωσες αυτή την άποψη ( π.χ. από προσωπική εμπειρία, από γνώμες ανθρώπων που εμπιστεύεσαι, από ταινίες κλπ.). Με βάση τα προηγούμενα, εκτίμησε κατά πόσο είναι ασφαλής μία γενίκευση όπως αυτή με την οποία ξεκίνησες την άσκηση.
• Τελικά ποια είναι η ιστορία του εθίμου του «καψίματος του Ιούδα» στην Ελλάδα. Έχουν βάση όσα λέει η μητέρα της Μαρίας περί αντισημιτικού περιεχομένου; Διάβασε δυο άρθρα για το θέμα με διαφορετική σκοπιά, το πρώτο από την εφημερίδα «Βήμα» http://tinyurl.com/nsnjr3j και το δεύτερο από την ομάδα του «Ιού» http://tinyurl.com/n57by4r . Αν σε ενδιαφέρει το θέμα μπορείς να συνεχίσεις την έρευνα (Το υλικό αυτό προτείνεται για ηλικίες 13+, λόγω του βαθμού δυσκολίας της γλώσσας των κειμένων).
• Τι είναι για σένα αυτό που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να χαίρονται βλέποντας την πυρπόληση ενός ομοιώματος; Πώς σχολιάζεις τα λόγια της μητέρας της Μαρίας, ότι «θα έκαναν τα ίδια αν είχαν στα χέρια τους κάποιον ζωντανό»;
• Παρατήρησε προσεκτικά τη ζωγραφιά που συνοδεύει την ιστορία και προσπάθησε να σκεφτείς πώς μπορεί να συνδέονται μαζί της διάφορα «παράξενα» σημεία όπως π.χ. οι καρτ-ποστάλ από τη Μεσόγειο, η φούστα της δασκάλας, το βιβλίο που βγάζει φλόγες κ.α.
Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές
Με ένα κλίκ στις κάρτες τους
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΓΕΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Κώστας Μητρόπουλος σατιρίζει την επικαιρότητα από τα Νέα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου