Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα της Έρσης Σωτηροπούλου, Τι μένει από τη νύχτα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη τις επόμενες μέρες.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η γη φαινόταν ακόμη επίπεδη τότε και η νύχτα έπεφτε μονομιάς μέχρι το τέλος του κόσμου, εκεί που κάποιος σκυμμένος στο φως της λάμπας θα μπορούσε να δει αιώνες αργότερα τον κόκκινο ήλιο να σβήνει πάνω σε ερείπια, θα μπορούσε να δει, πέρα από θάλασσες και ρημαγμένα λιμάνια, τις χώρες που ζουν ξεχασμένες στον χρόνο μέσα στη λάμψη του θριάμβου, στην αργή αγωνία της ήττας.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, έλεγε μέσα του, αν και δεν ήταν σίγουρος ότι επρόκειτο για επανάληψη. Θα μπορούσε να δει μόνο χάρη στο ταλέντο και στην επιμονή του. Σφίγγοντας την πένα στο χέρι αφουγκραζόταν. Ήχοι, φώτα, μυρωδιές, όλα επέστρεφαν. Ήταν πάλι νύχτα στην επίπεδη γη. Η φλόγα της λάμπας τρεμούλιαζε με κιτρινωπές ανταύγειες. Φωνές έφθαναν μέχρι τ' αυτιά του. Μια φτηνή μουσική από τη συνοικία Ατταρίν που παρέμενε ξάγρυπνη, ο ήχος από ένα οργανάκι που η γλυκερή μελωδία του ξεχυνόταν κι ανέβαινε τα λασπωμένα σκαλιά. Στα πάνω δωμάτια τα σώματα έσμιγαν σε φθαρμένα σεντόνια. Για μισή ώρα τέλειας απόλαυσης, μισή ώρα απόλυτης ηδονής. Μέλη, χείλη, βλέφαρα πάνω στο άθλιο κρεβάτι, λαχανιασμένα στόματα, φιλιά. Ύστερα έφευγαν χώρια σαν κυνηγημένοι, ξέροντας ότι αυτή η μισή ώρα θα στοίχειωνε την υπόλοιπη ζωή τους κι ότι θα γύριζαν να την αποζητήσουν πάλι. Αλλά τώρα το μόνο που προσδοκούσε ο καθένας ήταν να τον ρουφήξει η νύχτα και καθώς κατέβαινε βιαστικά τις σκάλες ξανά η αφόρητη μουσικούλα τον υποδεχόταν, ένα ξεχαρβαλωμένο κουδούνισμα που περιγελούσε τον τυραννικό κτύπο της καρδιάς. Έξω ο δρόμος ήταν έρημος, τα βήματα μιας αόρατης σκιάς αντηχούσαν λίγο πιο κάτω και έσβηναν. Στεκόταν μια στιγμή στο κατώφλι, κούμπωνε το σακάκι του κι απομακρυνόταν γρήγορα, κολλητά στον τοίχο, το κεφάλι σκυμμένο, το κολλάρο ανεβασμένο. Και καμιά φορά μπορούσε να συμβεί, είχε συμβεί, το βλέμμα του να διασταυρωθεί με τα μάτια κάποιου που γλιστρούσε σαν αρουραίος στο σκοτάδι, κάποιου ντροπαλού καλοντυμένου που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση και πήγαινε υπνωτισμένος προς τα ίδια σκαλιά, μέσα στο ίδιο δωμάτιο, να κυλιστεί πάνω στα ίδια λεκιασμένα σεντόνια.

Πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας ένιωθε άχρηστος, άβουλος, αποτυχημένος. Έφταιγε η Αλεξάνδρεια που τον έπνιγε. Έφταιγε η επαρχιακή ζωή, ο κύκλος των ανοήτων με την ακλόνητη αυτοπεποίθησή τους.

Κι αν όλοι οι εραστές είναι ακίνητοι; σκέφτηκε. Αν είναι αγάλματα υψηλής θερμοκρασίας με τρυφερό δέρμα που δέχονται όλες τις θωπείες και αδιαφορούν όπως αδιάφορα είναι τα έργα τέχνης; Αυτή η πλατωνική ιδέα τον δελέαζε αλλά μέχρι σ' ένα σημείο. Το αντικείμενο της επιθυμίας βρισκόταν τόσο μακριά, τόσο κοντά. Χείλη μέλη σώματα. Χείλη, λαχανιασμένα στόματα. Γι' αυτά έπρεπε να γράψει. Τόσο κοντά, τόσο μακριά. Αυτή ήταν η δουλειά της Τέχνης, να καταργεί τις αποστάσεις. Έφερε στη μνήμη του τη μορφή ενός νεαρού από παλιά, ήταν στην Κωνσταντινούπολη; Στο Γενίκιοϊ; Ακόμα αμούστακο παιδί, δούλευε παραγιός σε σιδεράδικο και καθώς έσκυβε μισόγυμνος πάνω στο αμόνι με τις σπίθες να εκτοξεύονται στο ιδρωμένο στήθος, είδε το πρόσωπό του φωτισμένο ηρωικά, τον είδε στεφανωμένο κλήματα και βάγια. Δεν είχαν μιλήσει τότε, ούτε ποτέ τον ξαναείδε. Ποιος θα έγραφε γι' αυτόν; Ποιος θα τον τραβούσε από τη λήθη της Ιστορίας;

Χρόνια αργότερα, κάποιος σκυμμένος στο φως της λάμπας... Θα μπορούσε να δει τον κόκκινο ήλιο να σβήνει πάνω στις μυθικές πόλεις καίγοντας χορτάρια μέσα από σκουριασμένες σιδεριές, εκεί που κάποτε μια μαρμάρινη γούρνα ξερνούσε νερό κι οι τελευταίες σταγόνες στέρευαν με το βραδινό φως. Θα μπορούσε να δει τις πορφυρές αχτίδες να φέγγουν στο εφηβικό σώμα του παραγιού από το Γενίκιοϊ φωτίζοντας φευγαλέα μια δυνατότητα, ναι μια δυνατότητα που αποκτούσε υπόσταση, υπόσταση σχεδόν υλική γιατί ο ίδιος έφηβος περιφερόταν τώρα στα περιστύλια μιας αρχαίας αγοράς μέσα στο πλήθος στην Αντιόχεια ή στη Σελεύκεια και πολλοί ήταν εκείνοι που εξυμνούσαν την ομορφιά του.

Το «χρόνια αργότερα» είναι τώρα, έλεγε μέσα του. Μόνο αυτός μπορούσε να δει. Δεν ήταν έτοιμος ακόμα. Συχνά η ανυπομονησία τον έτρωγε. Μίζερα, άχαρα ποιήματα σκάρωνε αυτή η ανυπομονησία, τα έσκιζε και μεμφόταν τον εαυτό του. Έπειτα υπήρχε αυτό το βαρύ συνονθύλευμα... Ένας σωρός από επίθετα και μεγαλοστομίες, τα φουσκωμένα απόνερα ενός λυρισμού που απεχθανόταν χωρίς να ξέρει πώς να τον διώξει από πάνω του. Πώς θα απαλλαγώ από αυτό το αισθηματικό φορτίο; αναρωτιόταν. Πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας ένιωθε άχρηστος, άβουλος, αποτυχημένος. Έφταιγε η Αλεξάνδρεια που τον έπνιγε. Έφταιγε η επαρχιακή ζωή, ο κύκλος των ανοήτων με την ακλόνητη αυτοπεποίθησή τους, κι από δίπλα φελούκες και φελλάχοι, ένα τοπίο σαν αραχνιασμένη χαλκομανία με την πηχτή υγρασία που σε πότιζε ως το μεδούλι, όλα αυτά υπονόμευαν το νευρικό του σύστημα. Και συχνά κατέληγε, χωρίς να το πολυπιστεύει, ότι έπρεπε να σβήσει την Αλεξάνδρεια από μέσα του για να μπορέσει να γράψει.

Αλλά τώρα βρισκόταν σε μια ξένη πόλη που τον είλκυε όσο τον απωθούσε. Μια πρωτεύουσα που ο πολιτισμός της ακτινοβολούσε, όπου κάθε γωνιά της θύμιζε κάτι μεγάλο και σημαντικό. Έπρεπε να πολεμήσει την κακοκεφιά του, να χαρεί τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Όχι άλλες μεταπτώσεις, είπε μέσα του, θα κάνω ένα πρόγραμμα ημέρας και θα το ακολουθήσω. Έστρωσε μηχανικά τη γραβάτα του και κατέβηκε τα τρία σκαλιά που οδηγούσαν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου.
«Monsieur Cavafy!» άκουσε να τον φωνάζουν.

πηγη

Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές

Με ένα κλίκ στις κάρτες τους