Λαϊκή Συσπείρωση Ηλιούπολης: Τα Βρασνά και η ξενοφοβία ~ Ο ΣΦΥΓΜΟΣ ΤΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

Λαϊκή Συσπείρωση Ηλιούπολης: Τα Βρασνά και η ξενοφοβία

Οι κάτοικοι των Βρασνών, συγκεκριμένα μερικές εκατοντάδες ρατσιστών της κωμόπολης του Δ. Θεσσαλονίκης, που φαίνεται να έχουν την πλήρη κατανόηση του δημάρχου Βόλβης, ο οποίος είχε λέει “προειδοποιήσει τους αρμόδιους”, …“νίκησαν”.

Δεν τους ζητήθηκε να βοηθήσουν λίγες εκατοντάδες προσφύγων, δεν τους ζητήθηκε να τους “πάρουν στα σπίτια τους”, ούτε καν να τους συμπαθήσουν, απλά και μόνο να τους ανεχθούν στα ξενοδοχεία.

Οι ιδιοκτήτες των οποίων εντέλει προτίμησαν, παρά τη δελεαστική για εκείνους προοπτική να βγάλουν κέρδος τους νεκρούς τουριστικά χειμερινούς από το δράμα τους, να τα κρατήσουν κλειστά για να μην τα σπάσουν με τους συγχωριανούς τους.

Εξάλλου θα ξαναγεμίσουν ασφυκτικά το καλοκαίρι από Βαλκάνιους κυρίως τουρίστες, ανάμεσά τους πολύ Βορειομακεδόνες, που οι ντόπιοι θα υποδεχτούν με ψεύτικα χαμόγελα, βρίζοντας παράλληλα στα καφενεία για το “ξεπούλημα της Μακεδονίας μας”.

Η δικαιολογία που προβάλλουν οι “αγανακτισμένοι”, είναι πως ήδη στην περιοχή τους φιλοξενείται κάποιος αριθμός προσφύγων κι έχουν “παρατηρηθεί κρούσματα παραβατικότητας”.

Η λογική της συλλογικής ευθύνης στα καλύτερά της. Ας μην ανησυχούν ωστόσο. Δε θα αλλοιωθεί ο πολιτισμός τους, ένας πολιτισμός μισαλλοδοξίας και ρατσισμού που δεν αποτυπώνεται μόνο με την ντροπιαστική σήμερα για τους Πρόσφυγές συμπεριφορά κάποιων – αρκεί να δει κανείς τι ακριβώς αναφέρει το καταστατικό του τοπικού “Μορφωτικού Πολιτιστικού Συλλόγου:

Από τους “τουρκόσπορους” και τις “παστρικές” του ’22 στους “λαθροεισβολείς” του 2019 μια Ευρωπαϊκή Ένωση δρόμος. Βέβαια δεν θα λυθεί το θέμα του ρατσισμού με επίκληση στο συναίσθημα ή ηθοπλαστικά κηρύγματα.

Χωρίς να απαλλάσσεται κανένας ρατσιστής και φασίστας από τις ατομικές του ευθύνες, δεν αρκεί η αυτονόητη απαξία απέναντί τους. Χρειάζεται μια συνολική κι έμπρακτη εναντίωση στις κυβερνητικές κι ευρωενωσιακές αντιμεταναστευτικές πολιτικές, που βλέπουν τους δυστυχισμένους που παράγει ο ιμπεριαλισμός, τον οποίο όλοι μαζί στηρίζουν, πότε ως φθηνή εργατική δύναμη και πότε ως ενοχλητικό βάρος, το οποίο πετούν ως μπαλάκι από εδώ κι από εκεί, σε ξενοδοχεία, διαμερίσματα, ή ακόμα χειρότερα, σε κολαστήρια τύπου Μόριας.