10/06/2019 10:49:00 π.μ.
Στη λογική «σοκ και δέος» είναι οι προτάσεις που κατέθεσε το ΔΝΤ στα
πλαίσια της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, καθώς συστήνει να
συνεχιστούν οι περικοπές στις συντάξεις, να εφαρμοστεί κανονικά η μείωση του
αφορολόγητου, να καταργηθεί και η παραμικρή προστασία της λαϊκής κατοικίας και
να ενταφιαστούν τελείως οι συλλογικές συμβάσεις, προκειμένου να τονωθεί η
καπιταλιστική ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Στη δήλωση συμπερασμάτων για τις επαφές που είχε στην Αθήνα,
το κλιμάκιο του Ταμείου αναγνωρίζει στην κυβέρνηση ότι «έκανε μια πολλά
υποσχόμενη αρχή» ως προς την υλοποίηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων,
προσθέτοντας όμως πως «χρειάζεται άμεσα μεγαλύτερη προσπάθεια σε όλους
τους τομείς πολιτικής, προκειμένου να καταστεί η Ελλάδα ανταγωνιστική εντός της
νομισματικής ένωσης, να εξαλείψει το πλεονάζον χρέος και να πετύχει περισσότερη
ανάπτυξη».
Παρουσιάζοντας στους δημοσιογράφους τα βασικά συμπεράσματα
της αξιολόγησης, ο επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ για την Ελλάδα Π.
Ντόλμαν εκτίμησε ότι ο προϋπολογισμός του 2020 εμφανίζει «δημοσιονομικό
κενό» και κάλεσε την κυβέρνηση να το καλύψει με μέτρα «φιλικά
προς την ανάπτυξη». Το θέμα αυτό απασχόλησε και τις επαφές της
κυβέρνησης με τα κλιμάκια των ευρωπαϊκών θεσμών, καθώς αναζητούνται τρόποι
για να επιμεριστεί στο λαό η μείωση των φορολογικών συντελεστών των
επιχειρήσεων.
Άλλα 15 χρόνια…
Το Ταμείο σημειώνει στην δήλωση συμπερασμάτων ότι η ανάπτυξη
θα κινηθεί κοντά στο 2% το 2019 και το 2020. Ωστόσο, με την πρόβλεψη για
μακροχρόνια ανάπτυξη στο 0,9%, υποστηρίζει πως «θα χρειαστεί μιάμιση
δεκαετία ακόμη μέχρι να φτάσει το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα στα προ
κρίσης επίπεδα»!!!
Επίσης, καλεί την ελληνική κυβέρνηση
και τους Ευρωπαίους εταίρους «να συναινέσουν σε μια μείωση του πρωτογενούς
πλεονάσματος κάτω από το 3,5% του ΑΕΠ, από το 2020, προκειμένου να
απελευθερώσουν τη δυναμική της ανάπτυξης». Δηλαδή για να στηριχθεί
ακόμη περισσότερο το κεφάλαιο.
Στο «δια ταύτα», το ΔΝΤ προτείνει ένα νέο κύμα αντιλαϊκών
αναδιαρθρώσεων, επιβεβαιώνοντας ότι η ανάπτυξη τους προϋποθέτει αέναες θυσίες
από το λαό. Συγκεκριμένα, αναφέρει:
«Η προστασία των στεγαστικών δανείων και τα έκτακτα καθεστώτα ρύθμισης για
φορολογικές και ασφαλιστικές οφειλές έχουν παρεμποδίσει την ουσιαστική
αναδιάρθρωση του χρέους, έχουν υπονομεύσει την νοοτροπία πληρωμών και θα πρέπει
να εκλείψουν μόνιμα». Με αυτό τον τρόπο τάσσεται υπέρ της κατάργησης
και της παραμικρής προστασίας στην λαϊκή κατοικία αλλά και των ρυθμίσεων για τα
χρέη προς το Δημόσιο.
«Σχέδια για την μείωση των άμεσων φόρων και για την ενίσχυση της φορολογικής
συνέπειας είναι ευπρόσδεκτα αλλά περισσότερα θα μπορούσαν να επιτευχθούν με τη
διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Η Ελλάδα παραμένει κοντά στον πυθμένα της ΕΕ
αναφορικά με το ποσοστό των εργαζόμενων που πληρώνουν φόρο εισοδήματος φυσικών
προσώπων και έχει ένα από τα υψηλότερα κενά συμμόρφωσης αναφορικά με τον ΦΠΑ». Επί
της ουσίας επαναφέρει την πρόταση για μείωση του αφορολόγητου και ζητάει να
καταργηθούν οι όποιες μειώσεις είχαν γίνει στον ΦΠΑ.
«Σε σύγκριση με την υπόλοιπη ΕΕ, πολύ μεγάλο ποσοστό της δημόσιας δαπάνης
κατευθύνεται σε συντάξεις και μισθολογικές δαπάνες του δημοσίου και πολύ μικρό
ποσοστό σε άλλες κοινωνικές δαπάνες. (…) Για την απελευθέρωση
δημοσιονομικού χώρου, οι συνταξιοδοτικές παροχές των τωρινών συνταξιούχων θα
πρέπει να υπολογίζονται σύμφωνα με τον νέο τρόπο υπολογισμού (και η πρόσφατη
αποκατάσταση των δώρων που χορηγούνταν πριν από την κρίση θα πρέπει να
ανατραπεί)». Το Ταμείο αξιώνει να καταργηθούν και αυτά τα
πενιχρά επιδόματα που βαφτίστηκαν «13η σύνταξη», προκειμένου να απελευθερωθούν
πόροι για τη στήριξη των επενδύσεων και για πολιτικές διαχείρισης της ακραίας
φτώχειας όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
«Οι πρόσφατες προτάσεις της κυβέρνησης για την αγορά εργασίας είναι άξιες
στήριξης, αν και χρειάζονται παραπάνω προσπάθειες για τη στήριξη της υψηλότερης
απασχόλησης, της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας». Το
Ταμείο επικροτεί τις αντεργατικές ρυθμίσεις που ενσωματώθηκαν στο «αναπτυξιακό»
πολυνομοσχέδιο, προσθέτοντας πως «τα σχέδια αναφορικά με την εισαγωγή ενός
μηχανισμού εξαίρεσης από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι προς τη σωστή
κατεύθυνση, αλλά θα έπρεπε να στοχεύουν στην πλήρη αποκατάσταση των
μεταρρυθμίσεων-ορόσημο που εισήχθησαν κατά την περίοδο 2011 – 2013».
«Η νέα κυβέρνηση αξίζει αναγνώριση για την άρση εμποδίων στις ιδιωτικοποιήσεις
και για την προώθηση της διευκόλυνσης των επιχειρήσεων και της ψηφιοποίησης,
αλλά ένα σημαντικό κομμάτι της δομικής μεταρρύθμισης της ελληνικής οικονομίας
βρίσκεται ακόμη μπροστά μας». Με αυτή την
φρασεολογία, το ΔΝΤ δείχνει προς την κατεύθυνση της ακόμα μεγαλύτερης
απελευθέρωσης των αγορών, σημειώνοντας πως «απαιτούνται περισσότερες
προσπάθειες για την εκ των πραγμάτων απελευθέρωση των αγορών προϊόντων και των
κλειστών επαγγελμάτων και για την ενίσχυση του ανταγωνισμού».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου