Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

ΚΟΚΚΙΝΟ

Ο Γιώργος Στόγιας, αφού διάβασε εκατοντάδες παιδικά βιβλία στις κόρες του και τους μαθητές του, έκατσε να γράψει το δικό του. Ένα βιβλίο για παιδιά που να είναι όπως ακριβώς θα το ήθελε, ως πατέρας, δάσκαλος και αναγνώστης λογοτεχνίας.

Η Book Press και ο συγγραφέας προσκαλούν μικρούς και μεγάλους να γίνουν οι «δοκιμαστές» της σειράς Ιστορίες σαν αυτοκόλλητα στον ουρανό. Να τις κάνουν θέατρο στο παιδικό δωμάτιο, στην τάξη ή απλά στη σκηνή του μυαλού τους με τα φώτα της φαντασίας. Εντυπώσεις ευπρόσδεκτες, σε οποιαδήποτε μορφή: ένα σχόλιο γονιού, μια ζωγραφιά ενός παιδιού, ένα τραγούδι μουσικού εμπνευσμένο από μια ιστορία. Όλα έχουν σημασία για το βιβλίο που θα φτιαχτεί στο τέλος αυτής της δημιουργικής διαδικασίας.

Κάθε Κυριακή στην Book Press θα δημοσιεύεται μια από τις είκοσι ιστορίες της σειράς, συνοδευόμενη από ένα σχέδιο του moican και υποστηρικτικό υλικό για γονείς και εκπαιδευτικούς. Ένα ελάχιστο γλυκό δώρο για την εβδομάδα που ξεκινά...

Ιστορία 7η: Κόκκινο

Η Τζένη και η Μαρία ήταν γειτόνισσες στην πολυκατοικία, διπλανές στο θρανίο.
Ένα αγόρι είχε πει κάποτε πως ήταν κολλημένες με ούχου.
Όποια ετοιμαζόταν πρώτη, χτυπούσε την πόρτα να πάρει την άλλη για το σχολείο.
Η Τζένη ήταν καλύτερη στα Αγγλικά, έλεγχε τη Μαρία πριν την ορθογραφία.
Κι εκείνη της κρατούσε το σώμα στον αέρα για να κάνει τις ασκήσεις στην ενόργανη.
Στα διαλείμματα, πριν τα παιδιά χωρίσουν ομάδες, πήγαιναν στην ίδια μεριά.
Η μια είχε βγει Πρόεδρος και η άλλη Αντιπρόεδρος, άλλαξαν στη μέση της χρονιάς.
Τα απογεύματα ανεβοκατέβαιναν βουναλάκια με το ποδήλατο στο πάρκο,
ενώ τα βράδια, μόνο με ένα παχύ τζάμι να μπαίνει ανάμεσά τους στο μπαλκόνι,
συζητούσαν για τη μέρα που έφευγε και για εκείνη που ερχόταν,
μέχρι να τους φωνάξει κάποιος δικός τους, μια, δυο, τρεις φορές, να πάνε για ύπνο.
Όταν θα μεγάλωναν θα σπούδαζαν μαζί, θα παντρεύονταν δυο φίλους ή τίποτα.
Αυτό ήταν το σχέδιο.
Η μητέρα της Μαρίας βρήκε μια καλή δουλειά στην άλλη άκρη της χώρας.
Θα έσωζε τη ζωή ενός μεγάλου ποταμού, και θα έχτιζε κοντά ένα τουριστικό χωριό.
Θα έπαιρνε καλά χρήματα, ήταν μηχανικός και κάτι μακρινάρι για το περιβάλλον.
Η δουλειά ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε, όμως έπρεπε να μείνει εκεί για πολύ καιρό.
Η Μαρία τα έλεγε στην Τζένη κλαίγοντας και γυρνούσε στον καβγά με τη μάνα της.
Ο πατέρας της σήκωνε τους ώμους, δούλευε από τον υπολογιστή, με αστείο μισθό.
«Αν μετακομίσουμε, θα σκοτωθώ, να το ξέρετε» απειλούσε απελπισμένη η Μαρία.
Ο πατέρας: «Πού τις άκουσες αυτές τις εκφράσεις, στην τηλεόραση;»
Η μητέρα: «Μη λες βλακείες».
Και οι δυο (όχι μαζί, δεν είναι παιδικό θέατρο): «Θα σου περάσει!»
Μια Κυριακή, την τελευταία, πήγαν οι δυο οικογένειες εκδρομή στη θάλασσα.
Ήταν Νοέμβρης, τη Δευτέρα η Μαρία δεν πήγε σχολείο.
Την Τρίτη, άγρια ξημερώματα, οι δυο φίλες αγκαλιάστηκαν σφιχτά.
Ακουγόταν μόνο η μηχανή του φορτωμένου αυτοκινήτου και τα πουλιά της πόλης.
«Να με θυμάσαι» «Δε θα σε ξεχάσω» «Ποτέ» «Ποτέ».
Τις πρώτες εβδομάδες μιλούσαν συνέχεια στο skype.
Η μητέρα της Τζένης, μια μέρα που είχε νεύρα, της έκοψε το ίντερνετ, τιμωρία.
Και της Μαρίας οι γονείς ανησυχούσαν, δεν τα πήγαινε καλά στο νέο σχολείο.
Στις γιορτές έμειναν εκεί, έκαναν βόλτες στη φύση, να μην ξύσουν πληγές.
Η Μαρία και η Τζένη μίλησαν μερικές φορές στο τηλέφωνο, δεν ήταν το ίδιο.
Δεν άκουγε η μία την άλλη, και μετά δεν ήξεραν τι να πουν.
Το καλοκαίρι η οικογένεια πήγε να μείνει στης γιαγιάς, σε άλλο σπίτι.
Η Μαρία έμαθε ότι η πόλη ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι νόμιζε.
Τελικά οι γονείς κανόνισαν μια συνάντηση, αλλά κάτι έτυχε και δεν έγινε.
Την επόμενο χειμώνα, το δέρμα της Μαρίας ξεκίνησε να κοκκινίζει.
Οι αλοιφές δεν έκαναν κάτι, ο τοπικός δερματολόγος δεν είχε ιδέα.
Όταν την πήγαν στο νοσοκομείο είχε γεμίσει σχεδόν παντού.
Το πρόσωπό της πρήστηκε σαν να της επιτέθηκε μια σφηκοφωλιά.
Οι γιατροί πανικοβλήθηκαν, οι γονείς κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον.
Η Μαρία τούς έβλεπε αλλά δεν ένιωθε για ποιον γινόταν η φασαρία.
Ήξερε πως όταν το κόκκινο θα έφτανε στην καρδιά της, θα θυμόταν κάτι σημαντικό.
Το βράδυ ονειρεύτηκε πως κρατούσε ψαλίδι και τσιμπίδα και έβγαζε λωρίδες,
σαν αυτοκόλλητο, έπρεπε να προσέχει μην τραβήξει μαζί και το δέρμα.
Της πέρασε, επέστρεψαν όλοι σπίτι και συνέχισαν κανονικά, ξεχνώντας το κακό.
Όταν η Μαρία πήγε γυμνάσιο γύρισαν πίσω στην μεγάλη πόλη.
Δεν αναζήτησε την παλιά της φίλη, ούτε με τη σκέψη.
Έκανε καινούργιες παρέες. Βιαζόταν να μεγαλώσει.
Δεν το πίστευε ότι κινδύνεψε από κάτι τόσο μικρό και ανόητο. Ήταν να γελάς.
Μόνο που ακόμα δεν είχε θυμηθεί εκείνο το σημαντικό που ξέχασε.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Οι ερωτήσεις που μπορείτε να βρείτε είναι εδώ είναι ανοιχτές και προσφέρονται για συζήτηση. Είναι καλό να χρησιμοποιηθούν, προσαρμοσμένες στο επίπεδο των παιδιών, αφού έχει επιτευχθεί η βασική κατανόηση της ιστορίας.

Θα ήθελες να έχεις ένα φίλο με τον οποίο να είστε τόσο στενά δεμένοι όσο ήταν η Τζένη και η Μαρία; Αν ναι, τι θα έκανες μαζί του που δεν κάνεις με τους φίλους που έχεις τώρα;
Πώς ξεχωρίζεις αν η σχέση σου με ένα άτομο είναι πραγματικά φιλία;
Κατά τη γνώμη σου, έχει σημασία αν μια φιλία θα διαρκέσει για πάρα πολύ καιρό ή μπορεί να υπάρξει και σε μικρές περιόδους;
Στην ιστορία, η οικογένειας της Μαρίας μετακομίζει λόγω επαγγελματικών επιλογών της μητέρας της. Πώς κρίνετε την απόφασή της, με βάση τα στοιχεία που βρίσκουμε στο κείμενο;
Τι εννοεί ο συγγραφέας όταν λέει ότι ο πατέρας της Μαρίας είχε «αστείο μισθό»; Ποιο άλλο επίθετο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στη θέση του. Γιατί λέτε να επέλεξε το συγκεκριμένο;
Κατά την άποψή σου, μετά τη μετακόμιση της Μαρίας, ποιο ήταν το βασικό πρόβλημα στην επικοινωνία μεταξύ των δύο φίλων;
Ο συγγραφέας λέει ότι οι γονείς κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο για την ασθένεια της Μαρίας. Προσπάθησε να υποθέσεις τι μπορεί να έλεγαν στους καβγάδες τους.
Γιατί πιστεύεις ότι η Μαρία δεν αναζήτησε τη φίλη της όταν επέστρεψε στη μεγάλη πόλη; Εσύ τι θα έκανες στη θέση της;
Έχεις χάσει εσύ κάποιο φίλο με τον οποίο ήσασταν κάποτε πολύ συνδεδεμένοι. Μπορείς, αν θες, να μιλήσεις ή να γράψεις για αυτό (τι έγινε, πώς το σκέφτεσαι τώρα που έχει περάσει καιρός). Επίσης, θα μπορούσες να γράψεις μια ιστορία φαντασίας με βάση εκείνη την εμπειρία σου, ή να ζωγραφίσεις ένα σχέδιο.