Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΠΟΥ ΧΑΛΟΥΣΕ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ

Ο Γιώργος Στόγιας, αφού διάβασε εκατοντάδες παιδικά βιβλία στις κόρες του και τους μαθητές του, έκατσε να γράψει το δικό του. Ένα βιβλίο για παιδιά που να είναι όπως ακριβώς θα το ήθελε, ως πατέρας, δάσκαλος και αναγνώστης λογοτεχνίας.

Η Book Press και ο συγγραφέας προσκαλούν μικρούς και μεγάλους να γίνουν οι «δοκιμαστές» της σειράς Ιστορίες σαν αυτοκόλλητα στον ουρανό. Να τις κάνουν θέατρο στο παιδικό δωμάτιο, στην τάξη ή απλά στη σκηνή του μυαλού τους με τα φώτα της φαντασίας.

Εντυπώσεις ευπρόσδεκτες, σε οποιαδήποτε μορφή: ένα σχόλιο γονιού, μια ζωγραφιά ενός παιδιού, ένα τραγούδι μουσικού εμπνευσμένο από μια ιστορία. Όλα έχουν σημασία για το βιβλίο που θα φτιαχτεί στο τέλος αυτής της δημιουργικής διαδικασίας. Κάθε Κυριακή στην Book Press θα δημοσιεύεται μια από τις είκοσι ιστορίες της σειράς, συνοδευόμενη από ένα σχέδιο του moican και υποστηρικτικό υλικό για γονείς και εκπαιδευτικούς. Ένα ελάχιστο γλυκό δώρο για την εβδομάδα που ξεκινά...

Ιστορία 6η: Το αστέρι που χαλούσε τη γιορτή

Η Ζωή ήταν πολύ χαρούμενη γιατί ήταν Νοέμβριος και είχαν έρθει τα Χριστούγεννα.
Την Κυριακή στο πάρκο ο δήμος άναψε τα λαμπάκια του δέντρου (και του συγγραφέα).
Ήταν μια λιτή γιορτή με μπιτάτα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και το απαραίτητο παζαράκι.
Στο σχολείο, όλοι μιλούσαν για το θεατρικό, τη γέννηση του Χριστού, φέτος σε μιούζικαλ.
Η Ζωή ήθελε να παίξει την Παναγία, ή έστω τον άγγελο που είχε τα περισσότερα λόγια.
Οι ρόλοι για τα αγόρια (π.χ. Ηρώδης) ήταν καλύτεροι, όπως άλλωστε σε όλες τις γιορτές.
Μόνο ο χορός του Ζαλόγγου είχε πλάκα, αλλά δεν τους έβαζαν να πηδούν από ψηλά.
Πάντως, τώρα, δεν είχε καμία όρεξη να παίξει την αγελάδα και να πρέπει να μουγκανίζει.
Στο σπίτι, παρακάλεσε τη μητέρα της, αντιπρόεδρο του Συλλόγου Γονέων, να κάνει κάτι.
Η μητέρα τηλεφώνησε στη δασκάλα. Προσφέρθηκε να τη βοηθήσει στο δύσκολο έργο της.
Παρεμπιπτόντως (αστεία λέξη!), ανέφερε ότι η Ζωή είχε πάει σε μαθήματα φωνητικής...
Το πρώτο Σάββατο του Δεκέμβρη, μητέρα και κόρη είχαν ραντεβού στη μοδίστρα.
Η Ζωή θα έπαιζε το αστέρι που οδηγεί τους μάγους στη Βηθλεέμ, με τραγούδι στο φινάλε.
Το φόρεμά της ήταν τόσο φωσφοριζέ που έκανε για στολή ποδηλάτη μέσα στη νύχτα.
Η δε μητέρα ζήτησε ένα βραδινό ταγιέρ που να είναι σοβαρό αλλά και λίγο έξαλλο.
Αν βρίσκετε τις προετοιμασίες υπερβολικές, δεν έχετε μείνει καιρό στη μικρή μας πόλη.
Στο σχολείο τα μαθήματα είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα, μπορεί και σε τρίτη.
Μόνο ο δάσκαλος που έκανε τις Φυσικές γκρίνιαζε αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία.
Μετά τις πρόβες, το κεφάλι των δασκάλων ήταν καζάνι, αφήνανε τα παιδιά στην αυλή.
Η Ζωή είχε μάθει τα λόγια και τις κινήσεις της, όπως επίσης και όλο το υπόλοιπο έργο.
Όταν ήταν μόνη στο δωμάτιό της ανέβαινε στο κρεβάτι της και τραγουδούσε το μέρος της.
Έβλεπε το είδωλό της στο τζάμι του παραθύρου της σαν αυτό να ήταν οθόνη τηλεόρασης.
Κρατούσε ένα φανταστικό μικρόφωνο και δοκίμαζε φιγούρες από βίντεο κλιπ και δικές της.
Λίγες ημέρες πριν τη γιορτή συναχώθηκε, το φόρεμα φάνηκε πολύ ελαφρύ για την εποχή.
Αρνήθηκε να μείνει σπίτι για κούρα. Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσει και ο λαιμός της.
Η μητέρα της την πήγε στον γιατρό της που έφτιαχνε μόνος του κάτι άγευστες σταγόνες.
Η Ζωή προσευχήθηκε στον Χριστό να γίνει καλά. Το ίδιο ζήτησε και από τη Χάνα Μοντάνα.
Δυστυχώς δεν φάνηκε βελτίωση, η Ζωή κυκλοφορούσε αγκαλιά με ένα κουτί χαρτομάντιλα.
Στα σκούρα, ανέλαβε ο πατέρας και πήρε τη Ζωή στον δικό του γιατρό, φίλο από το γήπεδο,
που της έγραψε ένα αποσυμφορητικό, ένα σιρόπι, βιταμίνες, και μια αντιβίωση βόμβα.
Στον γυρισμό, σε ένα φανάρι, ένας ζητιάνος χωρίς χέρι χτύπησε το τζάμι του αυτοκινήτου.
«Πώς να το έπαθε;» ρώτησε η Ζωή, όταν επιτέλους άναψε πράσινο και προχώρησαν.
«Δεν πρέπει να κυκλοφορούν στους δρόμους αυτοί, ιδίως τέτοιες μέρες» ήταν η απάντηση.
Τη νύχτα της γιορτής η Ζωή είναι ενθουσιασμένη, η φωνή της καμπάνα, η καρδιά τύμπανο.
Στην αίθουσα, όλες οι κυρίες (και κάποιοι κύριοι) τρώνε με τα μάτια το ταγιέρ της μητέρας.
Έκατσαν οι επίσημοι, διάδρομοι κλείνουν, μωρά κλαίνε, ψηφιακές κάμερες σε θέση μάχης.
Το έργο ξεκινά, ο Ηρώδης διατάζει τη σφαγή των νηπίων, οι μάγοι χορεύουν χιπ-χοπ.
Από κάτω, χειροκροτήματα, σφυρίγματα. Η δασκάλα της μουσικής κάθεται στο αρμόνιο.
Η Ζωή εμφανίζεται στη σκηνή και για λίγο πέφτει μια σπάνια σιωπή από τον θαυμασμό.
Το φόρεμα έχει δεκάμετρη ουρά που την κρατούν αστεράκια, τα παιδιά τής πρώτης τάξης.
Με το συμφωνημένο σύνθημα, παίρνει αναπνοή, και το τραγούδι ξεχύνεται από μέσα της.
Κάτι πάει λάθος. Βλέπει τους θεατές να κλείνουν τα αυτιά τους. Τόσο χάλια είναι;
Όχι βέβαια. Τα ηχεία μικροφωνίζουν. Ακούγεται φρικτός θόρυβος. Η Ζωή σταματά.
Η μητέρα της τρέχει με τα τακούνια προς τον Φυσικό που έχει αναλάβει τα ηχητικά.
Η δασκάλα που είναι υπεύθυνη βγάζει ένα CD από την τσάντα της και τρέχει κι αυτή.
Η μητέρα της πέφτει στον δρόμο. Η δασκάλα φτάνει πρώτη. Ο Φυσικός είναι στο διάστημα.
Η Ζωή βγάζει την ψείρα και την πετά. Ξεκινά να τραγουδά χωρίς ηλεκτρισμό και συνοδεία.
Κάποιοι γονείς την προσέχουν αλλά οι περισσότεροι είναι ανήσυχοι και γίνεται φασαρία.
Η μητέρα της φωνάζει στον Πρόεδρο και στη Διευθύντρια ότι τσιγκουνεύτηκαν τα έξοδα.
Το CD μπήκε, από τα ηχεία ακούγεται το κομμάτι της Ζωής από γνωστή ποπ τραγουδίστρια.
Τώρα η γιορτή μπορεί να συνεχιστεί κανονικά. Τα αστεράκια εκτελούν το χορευτικό τους.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνει η Ζωή είναι να ανοιγοκλείνει το στόμα της. Δεν της αρέσει.
Βάζει όλη της τη δύναμη και τραγουδά έτσι που η φωνή της να ακούγεται πάνω από το CD.
Οι γονείς της την κοιτούν έντονα αλλά δεν τη νοιάζει, μάλιστα έρχεται πιο κοντά στο κοινό.
Η Ζωή τελειώνει το τραγούδι και από τα παρασκήνια βγαίνει στην αυλή, να περιμένει.
Έρχεται η μητέρα της να της φορέσει ζακέτα. Με την ευκαιρία, της διορθώνει το μακιγιάζ.
Να και η διευθύντρια: «Ζωίτσα μου, να χαρείς, μην τραγουδάς, γιατί το χαλάς, εντάξει;»
«Μα κυρία, κάναμε τόσες πρόβες!» «Σημασία έχει τώρα να φανεί ωραίο. Κατάλαβέ το,
δεν παίζεις μόνη σου στη γιορτή» κλείνει το θέμα η διευθύντρια. Η μητέρα συμφωνεί.
Η Ζωή έμεινε μόνη έξω να κοιτά γυμνασιόπαιδα που έκαναν ποδήλατο χωρίς φρένα.
Πίσω στο έργο, το Θείο Βρέφος είχε γεννηθεί και όλο το σχολείο βρισκόταν επί σκηνής.
Η πιο καλή μαθήτρια κρατούσε στην αγκαλιά της μια φασκιωμένη κούκλα από την Κίνα.
Η Ζωή θα τραγουδούσε τη μεγάλη περσινή επιτυχία «Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας».
Το Αστέρι αυτή τη φορά υπάκουσε στην οδηγία. Κανένας ήχος δεν βγήκε από το στόμα της.
Αλλά έκανε γκριμάτσες και κινήσεις, σαν αυτές που δοκίμαζε όταν ήταν στο δωμάτιό της.
1ο κουπλέ: Ξάφνιασμα. Ρεφρέν: Αμηχανία. 2ο κουπλέ: Ενόχληση. Ρεφρέν: Μικρή φρίκη.
Ομαδικό φινάλε: Οι γονείς της Ζωής θέλουν να ανοίξει το πάτωμα και να τους καταπιεί.
Στον γυρισμό, στο αυτοκίνητο, η μητέρα της ήταν απαρηγόρητη, ο πατέρας αμίλητος.
Όταν έφτασαν σπίτι, η Ζωή δεν πεινούσε, πήγε στο δωμάτιό της και έκλεισε την πόρτα.
Σε μια μέρα, θα ξεκινούσαν οι διακοπές των Χριστουγέννων, τις περίμενε πώς και πώς.
Όχι τόσο για δώρα και γλυκά (που τα ήθελε), αλλά για να ησυχάσει από το νταβαντούρι.
Είχε την αίσθηση πως είχε πιαστεί κορόιδο. Του χρόνου θα βρει ένα δικό της τραγούδι.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Οι ερωτήσεις που μπορείτε να βρείτε είναι εδώ είναι ανοιχτές και προσφέρονται για συζήτηση. Είναι καλό να χρησιμοποιηθούν, προσαρμοσμένες στο επίπεδο των παιδιών, αφού έχει επιτευχθεί η βασική κατανόηση της ιστορίας.

• Ο συγγραφέας σατιρίζει το ότι τα Χριστούγεννα «έρχονται» πιο νωρίς κάθε χρόνο. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Το έχεις παρατηρήσει κι εσύ; Αν ναι, γιατί λες να συμβαίνει;
• Στην ιστορία, η Ζωή πιστεύει ότι οι ρόλοι για τα αγόρια στις σχολικές γιορτές είναι καλύτεροι. Από την εμπειρία σου, ποια είναι η άποψή σου πάνω σε αυτό;
• Τι σημαίνει η λέξη «παρεμπιπτόντως» και ποιο είναι το πραγματικό αστείο στην πρόταση που χρησιμοποιείται;
• Η μητέρα ζητά ένα ταγιέρ που «να είναι σοβαρό αλλά και λίγο έξαλλο». Τι σου λέει η αυτή η αντίφασή της σχετικά με την εντύπωση που θέλει να δημιουργήσει όταν θα το φορέσει;
• Γιατί υποθέτεις ότι γκρίνιαζε ο δάσκαλος που έκανε τις Φυσικές στο σχολείο; Εσύ όταν κάνεις πρόβα για γιορτή, το προτιμάς από το να κάνεις μάθημα; Πιστεύεις ότι είναι χαμένος χρόνος, ή μαθαίνεις κάτι; Αν δεν έχεις απόλυτη απάντηση, εξήγησε από τι εξαρτάται.
• Τι λες να σκεφτόταν η Ζωή όταν τραγουδούσε και χόρευε μόνη της στο δωμάτιό της, κοιτώντας το είδωλό της στο τζάμι; Αν το έχεις κάνει ποτέ, μπορείς, αν θες, να πεις πώς ήταν.
• Πώς σχολιάζεις την απάντηση του πατέρα στην ερώτηση της Ζωής για τον ζητιάνο στον δρόμο; Κατά τη γνώμη σου, η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα είναι εύκολη ή δύσκολη, και γιατί;
• Τι εννοεί ο συγγραφέας όταν λέει πως, την ώρα που στη γιορτή υπάρχει τεχνικό πρόβλημα, «ο Φυσικός είναι στο διάστημα»;
• Πώς μπορείς να διακρίνεις αν κάποιος τραγουδάει με προηχογραφημένη φωνή (playback). Όταν βλέπεις κάποιον να τραγουδά, έχει σημασία για σένα, αν το κάνει ζωντανά ή playback, και γιατί;
• Μπορείς να διακρίνεις τους χώρους που υπάρχουν στο συνοδευτικό σχέδιο; Πώς συνδέονται μεταξύ τους; Ποια στοιχεία της ιστορίας διάλεξε ο ζωγράφος για να αναπτύξει στο σχέδιό του; Ποια θα διάλεγες εσύ; Φτιάξε, αν θες, ένα σχέδιο με αυτά.

πηγη