Δυο τόσο διαφορετικοί Απρίληδες...

Οι Αναμνήσεις ενός Ηλιουπολίτη…. Μνήμες απ’ το παρελθόν 

Εκείνο τον Απρίλη του '67, Παρασκευή ήταν, πριν του Λαζάρου, η πόρτα βρόντηξε 6 η ώρα το πρωί. Και η κυρα-Σοφία, η Κρητικιά γειτόνισσα, όρμησε στο σπίτι:

"Το κάνανε το πραξικόπημα οι κερατάδες" είπε με πνιχτή, ξέπνοη λαλιά. "Ο κυρ-Νίκος πού είναι;..." Όμως ο κυρ-Νίκος, ο πατέρας μου, είχε φύγει. Όπως κάθε μέρα, στις 5 το πρωί, για το εργοστάσιο. Θα περνούσαν καμία δεκαριά ώρες για να μάθουμε ότι ήταν καλά...

Εκείνο τον Απρίλη του '67, Παρασκευή ήταν, πριν του Λαζάρου, η πόρτα βρόντηξε 6 η ώρα το πρωί. Και η κυρα-Σοφία, η Κρητικιά γειτόνισσα, όρμησε στο σπίτι:

«Το κάνανε το πραξικόπημα οι κερατάδες» είπε με πνιχτή, ξέπνοη λαλιά. «Ο κυρ-Νίκος πού είναι;...»

Όμως ο κυρ-Νίκος, ο πατέρας μου, είχε φύγει. Όπως κάθε μέρα, στις 5 το πρωί, για το εργοστάσιο. Θα περνούσαν καμία δεκαριά ώρες για να μάθουμε ότι ήταν καλά...

H μάνα μου άνοιξε το παλιό Telefunken και τα ταρατατζούμ ξεχύθηκαν μες στο δωμάτιο. «Περνάει ο στρατός...» και τα υπόλοιπα. Σε δευτερόλεπτα κάτι λίγες «Αυγές» είχαν καεί στην γκαζιέρα μαζί με κάτι άλλα χαρτιά που άφηναν οι εδαΐτες που περνούσαν σχεδόν κάθε Κυριακή απόγευμα για καφέ και κουβέντα με τους γονιούς μου κι ακόμα μερικούς γείτονες. Κάτι παρτιτούρες με τραγούδια του Μίκη, του δασκάλου μου στο 4ο Δημοτικό της Ηλιούπολης -του κυρ-Βασίλη- θάφτηκαν τσάτρα πάτρα στο πίσω μέρος της αυλής.

Ήταν δεν ήταν 7.30 το πρωί όταν η γειτονιά γέμισε με περιπολικά και με κάτι τζιπ του στρατού.

«Πω πω! Τον πιάσαν τον κυρ-Αλέκο» γρύλλισε πάλι η κυρά-Σοφία.

Φύλλο και φτερό έγιναν από την αστυνομία όλα τα σπίτια των αριστερών της γειτονιάς. Και η Άνω Ηλιούπολη τότε είχε πολλούς.

Ο κυρ-Αλέκος -έλεγε η γειτονιά- ήταν δημοσιογράφος της «Αυγής» και κάναμε χρόνια να τον ξαναδούμε. Όχι όμως επειδή τον πιάσανε εκείνη την ημέρα. Γιατί όλα τα σπίτια τα ψάξανε, εκτός από αυτό της χήρας του μακαρίτη τότε «ανδραγαθήσαντος εις Γράμμον - Βίτσι» αντιστρατήγου...

Ε! Εκεί ακριβώς κρυβόταν επί τρία χρόνια ο κυρ-Αλέκος. Δύο σπίτια πιο κάτω από το δικό του...

Η δική μου στενοχώρια όμως ήταν γιατί μας έκλεισαν για ημέρες σπίτι και δεν βγαίναμε ούτε για παιχνίδι...

53 χρόνια μετά, αυτόν τον Απρίλη, κλεισμένος -όπως κι εκατομμύρια άλλοι- μέσα, για άλλους λόγους όμως... Με τα παιδιά μου ν’ ανησυχούν όχι γιατί αξημέρωτα πρέπει να φύγω για το εργοστάσιο, αλλά να μην κολλήσω... Με τον χρόνο να κυλάει βασανιστικά... Αναπολώ εκείνον τον Απρίλη μόνο και μόνο επειδή ήμουν μόλις 11 χρόνων. Δεν θα ήθελα όμως να τον ξαναζήσω ποτέ. Γιατί τα όσα ακολούθησαν... Μπρρρ...

Έξω και μακριά από εδώ...

 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΦΥΓΜΟΣ

ΕΥΧΕΣ ΦΟΡΕΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ





ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΓΕΥΣΗ – ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

ΣΠΙΤΙ ΚΗΠΟΣ 

ΓΕΝΙΚΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ

ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗ

ΥΓΕΙΑ: ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΦΙΛΗ

#Γλυφάδα, #Η_Γλυφάδα_μας, #Ηλιούπολη, #Αργυρούπολη, #Ελληνικό, #Αττική, #Άλιμος, #Καλαμάκι,  #Ηλιούπολοι_Μαζί, #Πρώτα_η_Ηλιούπολη, #Ηλιούπολη_Πάμε_Μπροστά, #Η_Πόλη_που_Θέλω, #Ηλίου-Πόλις