11/30/2016 01:15:00 μ.μ.
Τον Μεσαίωνα οι άνθρωποι…
Προκαλούσαν διάφορες ζημιές στο σώμα τους. Άλλοι έκοβαν το ένα τους πόδι άλλοι το ένα τους χέρι, μόνο και μόνο για να καταστούν εμπορεύσιμο είδος. Σήμερα οι περισσότεροι έχουν εκπαιδευτεί καλά στο να πείθουν και έχουν κάνει την αναπηρία και την ζητιανιά επάγγελμα.
Δεν τους ενδιαφέρει αν απαξιώνονται και αν διασύρεται η αξιοπρέπεια τους. Τα χρήματα και ο τόσο εύκολος και σχετικά καθόλου κουραστικός τρόπος που κερδίζονται, επισκιάζει το κάθε τι για εκείνους.
Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις ανθρώπων που πραγματικά υποφέρουν, που η μοίρα τους έχει εξαναγκάσει να ζουν στο δρόμο, άστεγοι και δυστυχισμένοι. Άνθρωποι που έχουν κουραστεί να ζουν στα πάρκα και στις πλατείες, που θέλουν να ζήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι αλλά δεν μπορούν.
Η άσχημη εικόνα της επιχείρησης «ζητιανιά» τις περισσότερες φορές μας φέρνει σε δίλλημα γιατί δεν ξέρουμε ποιος πραγματικά κρύβεται πίσω από τον περίλυπο, ταλαιπωρημένο ζητιάνο.
Τα πράγματα άλλαξαν πολύ στην Ελλάδα…
Κάποτε οι ζητιάνοι ήταν γνωστοί σχεδόν σε όλες τις γειτονιές γιατί κάθε μέρα πέρναγαν και ζητούσαν βοήθεια τώρα πια όχι. Τώρα με την οικονομική κρίση, σε όλα τα φανάρια βλέπεις πλανόδιους ζητιάνους, έλληνες και ξένους αλλά και στη Κύπρο, έξω από υπεραγορές και μεγάλα καταστήματα.
Ο Κώστας είναι ζητιάνος και δεν φαινόταν να ανήκει σε κάποια συμμορία. Η “επιχείρηση” είναι δική του και μόνο δική του. Είναι 63 ετών και ζητιανεύει στους δρόμους της Αθήνας. Δεν έχει δικό του πόστο και ούτε δουλεύει με βάρδιες όπως λέει. Κάποτε είχε το δικό του σπίτι στην Ηλιούπολη και την δικιά του οικογένεια…
Στην αρχή δεν έδινε καμία σημασία στις ερωτήσεις μας παρά μόνο ζητούσε χρήματα. Στη συνέχεια όμως…
Ο 63χρονος αναφέρει στο ant1iwo:
«Μπορεί η ψυχή μου να στεγάζετε σε αυτό το απαίσιο και άθλιο σώμα αλλά αυτό δεν είναι το αληθινό της σπίτι. Η ψυχή του ζητιάνου ταξιδεύει σε ταξίδι που εσείς ούτε να φανταστείτε αλλά ούτε και να ονειρευτείτε μπορείτε…».
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
«Μέχρι τα 12 μου χρόνια, η μάνα μου με έλεγε «μανάρι μου». Μετά ρεμάλι με ανέβαζε ρεμάλι με κατέβαζε και δεν είχε και άδικο. Μια ζωή θάλασσα τα έκανα, από μικρός ήμουν γεννημένος για την καταστροφή. Μια ζωή ψέματα έλεγα, στην αρχή μόνο στους γονείς μου, μετά στους δασκάλους, στους καθηγητές καθώς και σε όλους εκείνους που για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, υπήρξαν φίλοι μου.
Μεγαλώνοντας τίποτα δεν άλλαξε, προσποιούμαι ανάγκη, προσποιούμαι αρρώστια σε ένα όχι τελικά και τόσο στις μέρες μας προσοδοφόρο επάγγελμα. Απλά έχω εξασφαλισμένη την καθημερινή μου τροφή, το κρασί και τη δόση μου.
Η αλήθεια κουράστηκα να ζω στα πάρκα και στις πλατείες αλλά δεν μου αξίζει να ζω σαν κανονικός άνθρωπος. Κάποτε ναι, ζούσα σαν άνθρωπος αλλά ήμουν αχάριστος αφού τα όμορφα με χαλάγανε, ευτυχία για μένα ήταν μόνο τα χαρτιά και οι γυναίκες. Ούτε το καντήλι της μάνας μου δεν πάω να ανάψω και ξέρετε γιατί; Γιατί φοβάμαι πως από εκεί ψηλά που είναι, θα με βρίζει.
Λογικό δεν είναι; Έκαψα όλα της τα όνειρα σε μια φωτιά που ακόμα καίει τη ψυχή μου. Ξόδεψα με πολύ εύκολο και γρήγορο τρόπο ότι με κόπο και βάσανα κατάφερε να μαζέψει.
Δεν μου άρεσε ποτέ να δουλεύω και μην με ρωτήσετε τι θα πει συνείδηση και τι αξιοπρέπεια. Δεν τις γνωρίζω τις κυρίες, μου είναι παντελώς άγνωστες»
«Όχι! Κανέναν από αυτούς. Ξέρεις τι άγχος και τι προβλήματα έχουν όλοι αυτοί; Κοίτα εμένα, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν έχω απολύτως τίποτα. Δεν με νοιάζει που όταν μπαίνω στο λεωφορείο και στο μετρό όλοι με κοιτάνε περίεργα και καμιά φορά με βρίζουν επειδή βρομάω και δεν αντέχουν την μπόχα. Ούτε με νοιάζει αν με κοιτάνε ειρωνικά και γελάνε μεταξύ τους. Ακόμα και εκείνοι που με γνώριζαν από παλιά, κάνουν πως δεν με ξέρουν.
Ξέρετε εγώ νιώθω ελεύθερος και αν πεθάνω απόψε κιόλας, δεν θα υπάρξει κανένα απολύτως πρόβλημα. Πως είναι όταν είστε σε μια παραλία και πάρετε στη χούφτα σας λίγη άμμο; Πρόκειται κανείς να καταλάβει ποτέ πως λείπει μια χούφτα άμμος; Όχι βέβαια! Έτσι και ο πλανήτης, δεν θα καταστραφεί χωρίς τον γερόμαλάκα»
Ο χαρακτήρας και η ζωή του Κώστα αποτελεί, αναμφίβολα, παράδειγμα προς αποφυγή όμως το μήνυμα που στέλνει στους νέους μας, είναι πραγματικά συγκινητικό.
«Η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, ήταν Κύπρια. Δυστυχώς δεν έζησαν καθόλου εκεί, αμέσως μετά το γάμο τους ήρθαν στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν έχω συγγενείς, θείους, ανίψια εκεί. Ούτε η μάνα μου πήγε ποτέ στη Κύπρο, ποτέ δεν την δέχτηκαν οι γονείς του πατέρα μου.
Άκουσα ότι εκεί είναι αλλιώς τα πράγματα. Ίσως, ποιος ξέρει; Αν μένανε στην Κύπρο να μην γινόμουν αυτό που είμαι σήμερα. Είμαι σίγουρος ότι κανείς από τους συγγενείς μου εκεί, δεν θα ήθελε να με γνωρίσει τέτοιο ρεμάλι που είμαι. Δεν υπάρχει και λόγος να αρχίσω να τους ψάχνω.
Δεν θέλω να βλέπω νέα παιδιά να κάνουν τις ίδιες βλακείες με τις δικές μου. Είναι άδικο για εκείνους. Άνθρωποι σαν κι εμένα, θα έπρεπε να μας στήνουν στον τοίχο και να μας φτύνουν. Ρεμάλια! Ακούτε τους γονείς σας και μην είστε η αιτία να πάνε στον τάφο μια ώρα αρχύτερα…».
Ο μόνος λόγος που δεν δέχτηκε να τον φωτογραφίσουμε…
Είναι μήπως και τον αναγνωρίσουν οι Κύπριοι που πάνε στην Αθήνα. Όπως αναφέρει, οι Κύπριοι και οι Γάλλοι είναι πολύ πιο ευαισθητοποιημένοι και πάντα του δίνουν χρήματα.
πηγη
Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές
Με ένα κλίκ στις κάρτες τους
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου