8/22/2014 11:06:00 π.μ.
Ο πιο σπουδαίος άνθρωπος που γνώρισα σ’ αυτή τη ζωή, σίγουρα και στην προηγούμενή μου, είναι ο Μπαζίνας που πέθανε σα σήμερα, 22 Αυγούστου, πριν από ένα χρόνο.
Θυμάμαι στην κηδεία του Ηλία, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Αφήνω τα στεφάνια, μέσα σ’ αυτά και εκείνο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, του Ολυμπιακού, της ΠΕΦΟ, της ομοσπονδίας άρσεως βαρών, των Θρησκευόμενων Επιστημόνων Ολυμπιακού κ.α.
Μία κοπέλλα που δεν τη γνωρίζω, που δεν φαίνεται να έχει σχέση με τη δημοσιογραφία, ούτε με την οικογένεια του νεκρού, περιμένει σε μία γωνία μέσα στο ναό, μετά το τέλος της λειτουργίας. Και αφού αποχώρησε όλος ο κόσμος, πλησιάζε στο φέρετρο… Απλώνει το χέρι της, έχει επαφή για κάποια δευτερόλεπτα με το ξύλο, και πάντα με το κεφάλι σκυφτό, κρυμμένα τα μάτια σε μαύρα γυαλιά, αποχωρεί…
Είμαι σχεδόν μόνος στο ναό, μαζύ με τα παιδιά που θα κουβαλήσουν την κάσα στον τάφο. Ύστατος χαιρετισμός στον Ηλία και από εμένα.
Το κορίτσι το βρίσκω ένα βήμα πριν την έξοδο, προσπαθεί να συγκρατήσει τους λυγμούς της. Την ρωτάω διστακτικά
-Συγγνώμην, για την αδιακρισία μου, τι σχέση έχετε με τον Μπαζίνα;
«Είμαι αναγνώστρια του, από 12 χρονών… Τότε τον διάβασα για πρώτη φορά, κατά τύχη, ο γαμπρός μου αγόραζε «ΦΙΛΑΘΛΟ»… Μ’είχε συγκλονίσει το κείμενο Μπαζίνα και από εκείνη την ημέρα δεν έχασα άρθρο του στον «ΦΙΛΑΘΛΟ»…».
Έξω από την εκκλησία συναντώ τον φίλο που στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» αρθρογραφούσε με το ψευδώνυμο «Μπαϊμπαλάνης», αδιαπραγμάτευτα θαυμαστής του Μπαζίνα.
Παναγιώτη, του είπα, μία κοπελιά άφησε στον Ηλία το πιο περήφανο δώρο του».
Μία κοπέλλα που δεν τη γνωρίζω, που δεν φαίνεται να έχει σχέση με τη δημοσιογραφία, ούτε με την οικογένεια του νεκρού, περιμένει σε μία γωνία μέσα στο ναό, μετά το τέλος της λειτουργίας. Και αφού αποχώρησε όλος ο κόσμος, πλησιάζε στο φέρετρο… Απλώνει το χέρι της, έχει επαφή για κάποια δευτερόλεπτα με το ξύλο, και πάντα με το κεφάλι σκυφτό, κρυμμένα τα μάτια σε μαύρα γυαλιά, αποχωρεί…
Είμαι σχεδόν μόνος στο ναό, μαζύ με τα παιδιά που θα κουβαλήσουν την κάσα στον τάφο. Ύστατος χαιρετισμός στον Ηλία και από εμένα.
Το κορίτσι το βρίσκω ένα βήμα πριν την έξοδο, προσπαθεί να συγκρατήσει τους λυγμούς της. Την ρωτάω διστακτικά
-Συγγνώμην, για την αδιακρισία μου, τι σχέση έχετε με τον Μπαζίνα;
«Είμαι αναγνώστρια του, από 12 χρονών… Τότε τον διάβασα για πρώτη φορά, κατά τύχη, ο γαμπρός μου αγόραζε «ΦΙΛΑΘΛΟ»… Μ’είχε συγκλονίσει το κείμενο Μπαζίνα και από εκείνη την ημέρα δεν έχασα άρθρο του στον «ΦΙΛΑΘΛΟ»…».
Έξω από την εκκλησία συναντώ τον φίλο που στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» αρθρογραφούσε με το ψευδώνυμο «Μπαϊμπαλάνης», αδιαπραγμάτευτα θαυμαστής του Μπαζίνα.
Παναγιώτη, του είπα, μία κοπελιά άφησε στον Ηλία το πιο περήφανο δώρο του».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου