Ο Έλληνας που πόναγε από την πείνα και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη Σοβιετική Ένωση ~ Ο ΣΦΥΓΜΟΣ ΤΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

Ο Έλληνας που πόναγε από την πείνα και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη Σοβιετική Ένωση

Ο Ηλιουπολίτης Ολυμπιονίκης που δόξασε την Ηλιούπολη και την Ελλάδα σαν σήμερα πριν 40 χρόνια

Ο Στέλιος Μυγιάκης, σαν σήμερα το 1980, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην ελληνορωμαϊκή πάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας. Η δύσκολη παιδική του ηλικία...

22 Ιουλίου 1980. Μια ημερομηνία που γράφεται ακόμα και σήμερα, 40 χρόνια μετά, με χρυσά γράμματα στη «γαλανόλευκη» ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη Σοβιετική Ένωση και συγκεκριμένα στη Μόσχα, διεξάγονταν εκείνη την εποχή, οι Ολυμπιακοί Αγώνες κατά τους οποίους έγινε το μεγαλύτερο μποϊκοτάζ στην αθλητική ιστορία.

Ο μοναδικός Έλληνας παλαιστής με χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιάδα

Οι Αγώνες της 22ης Ολυμπιάδας διοργανώθηκαν στη Μόσχα, για πρώτη φορά στην ΕΣΣΔ, από τις 19 Ιουλίου έως και τις 3 Αυγούστου 1980. Σαν σήμερα, ο Στέλιος Μυγιάκης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 62 κιλά της ελληνορωμαϊκής πάλης. Σαράντα χρόνια μετά, παραμένει ο μοναδικός Έλληνας παλαιστής που ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ποιος ήταν, όμως, ο Στέλιος Μυγιάκης; Γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1952 στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Οι γονείς του ήταν και οι δυο από το νησί. Όμως, σε ηλικία δύο ετών ήρθε στην Αθήνα οικογενειακώς (με τους γονείς και τα τέσσερα αδέρφια του) και εγκαταστάθηκαν στην Ηλιούπολη.

Οι γιατροί όταν ήταν δύο ετών, είχαν πει πως θα πεθάνει

Ο μικρός Στέλιος είχε αρρωστήσει βαριά και ταξίδεψε με τη μητέρα του στην πρωτεύουσα, αλλά επειδή έμεινε πολύ καιρό στο νοσοκομείο, έπειτα από λίγο καιρό ήρθε και η υπόλοιπη οικογένεια. Μάλιστα, οι γιατροί έλεγαν ότι θα πεθάνει, αλλά τους διέψευσε. Από πολύ μικρή ηλικία ο κοντούλης Στέλιος έδειχνε προς τα πού τείνει, αφού έπαιζε μόνο ξύλο και -όπως λέει και ο ίδιος- ήταν αγρίμι.

«Μαζεύονταν πολλά παιδιά να με δείρουν, είχε μια γούρνα με λάσπες στην αυλή του σχολείου, θέλανε να με ρίξουν μέσα, αλλά δεν γινόταν... Ήμουν νευρώδης και ευέλικτος. Και δεν φοβόμουν. Μου άρεσε και το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και ο στίβος, αλλά μόλις πήγα στην πάλη, βρήκα τον εαυτό μου. Την αγάπησα την πάλη και κατάλαβα γρήγορα ότι αυτό το αγώνισμα μου πήγαινε. Αν δεν έχεις ψυχή, δεν πας πουθενά. Θέλει και εξυπνάδα βέβαια» έχει πει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΦΩΣ.

Πρ© ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : FACEBOOK / ΕΘΝΙΚΟΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ - ΕΘΝΙΚΟΣ Γ.Σ. ΑΘΗΝΩΝ

Ο Στέλιος Μυγιάκης με το χρυσό μετάλλιο

Δύο δουλειές η μητέρα του, αυτός πούλαγε πορτοκαλάδες

Για να μπορέσουν να ζήσουν επτά άτομα σε ένα σπίτι, ο πατέρας του δούλευε ως γκαρσόνι και η μητέρα του έκανε δύο δουλειές. Έφευγε το πρωί και γύριζε το βράδυ, καθώς έπλενε και καθάριζε σε σπίτια και μετά έκανε τη λάντζα σε εστιατόριο.

«Δεν υπήρχε φαγητό και κουλουριαζόμουν να κοιμηθώ για να μην πονάει η κοιλιά μου»

Από πολύ μικρή ηλικία ο Στέλιος Μυγιάκης χρειάστηκε να δουλέψει για να μπορέσει να τρώει και αυτός και η οικογένειά του:

«Άρχισα να δουλεύω από μικρό παιδί. Για να μπορώ να τρώω. Ό,τι υπήρχε. Και όταν δεν υπήρχε, δεν τρώγαμε πολλές φορές. Θυμάμαι να γυρίζω από το γυμναστήριο, να μην υπάρχει φαγητό και να κουλουριάζομαι στο κρεβάτι να κοιμηθώ για να μην πονάει η κοιλιά μου. Πιτσιρίκος πούλαγα πορτοκαλάδες σε σινεμάδες. Σε κουρεία δούλευα και ράφτης έκανα. Και πάγο πήγαινα σε μαγαζιά, ξύπναγα 04:00 το πρωί και στις 08:00 με άφηνε ο παγοπώλης έξω από το σχολείο το δημοτικό. Και γύψινα έκανα αργότερα στην οικοδομή. Στο σχολείο με έπαιρνε ο ύπνος και ερχόταν ο δάσκαλος με τον χάρακα και με βάραγε στην πλάτη» έχει αποκαλύψει.

«Δεν είχα παπούτσια για πάλη, ούτε λεφτά να τα αγοράσω»

Μια μέρα, όταν ήταν 15 ετών, πέρναγε με έναν φίλο του έξω από γυμναστήριο του Εθνικού Αθηνών και αφού άκουσε φωνές, μπήκε μέσα και είδε κάτι γίγαντες να παλεύουν. Τότε, χωρίς να ξέρει τον λόγο, ο προπονητής Παναγιώτης Αρκουδέας τον φώναξε και τον ρώτησε αν του αρέσει η πάλη και του απάντησε ότι του αρέσει.

«Ο προπονητής μου είπε φέρε αύριο παπούτσια, σορτσάκι και πετσέτα. Εγώ δεν είχα παπούτσια για πάλη, ούτε λεφτά να τα αγοράσω. Πήγα την άλλη μέρα χωρίς παπούτσια και έψαξε ο προπονητής να μου βρει. Και έτσι ξεκίνησα. Ίσως κάτι να είχε δει σε εμένα, γιατί ο φίλος μου που είχαμε πάει μαζί, ήταν ψηλός και θηρίο. Αλλά ο Αρκουδέας σε εμένα ήρθε. Ίσως να ήταν τυχαίο και όλα άρχισαν από τύχη. Στο γυμναστήριο πολλές φορές δεν είχα καν λεφτά να πάρω εισιτήριο για λεωφορείο. Και πηγαινοερχόμουν με τα πόδια. Ο Εθνικός Αθηνών ήταν στο Ζάππειο και το σπίτι μου ήταν στην Ηλιούπολη» θυμάται.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1970, σε ηλικία 18 χρόνων αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στην κατηγορία των 52 κιλών και ακολούθησαν άλλα πέντε χρυσά μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα (1974, 1975, 1976, 1978 και 1979 στην κατηγορία των 62 κιλών).

Οι αξέχαστοι αγώνες της Μόσχας και το μεθύσι

Όταν έγινε 20 ετών, πήρε μέρος στην πρώτη του Ολυμπιάδα το 1972 στο Μόναχο, ενώ ακολούθησε το 1976 στο Μόντρεαλ χωρίς να διακριθεί. Το 1980, όμως, στη Μόσχα ήταν η χρονιά του. Κρέμασε το χρυσό μετάλλιο στο στήθος στην κατηγορία 62 κιλών της ελληνορωμαϊκής και έγινε ο πρώτος και μοναδικός μέχρι σήμερα Έλληνας αθλητής που τα έχει καταφέρει στο άθλημα αυτό. Η τελευταία φορά που η Ελλάδα είχε ακούσει τον Εθνικό Ύμνο σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν 20 ολόκληρα χρόνια πριν. Συνολικά συμμετείχαν 11 παλαιστές στη κατηγορία και όλοι μεγάλα ονόματα του αθλήματος.

«Οι αναμετρήσεις στην Πρωτεύουσα της ΕΣΣΔ εξελίχθηκαν σε πολύ σκληρές μάχες καθώς τότε η Ανατολική Ευρώπη κυριαρχούσε απόλυτα στην Ελληνορωμαϊκή. Η κλήρωση, στον πρώτο μόλις αγώνα με έφερε αντίπαλο με τον Πολωνό Κάζιμιρς Λίπιεν, Χρυσό Ολυμπιονίκη το 1976 στο Μόντρεαλ. Τον κέρδισα και αυτή ήταν η πολύ καλή αρχή. Ο 2ος αγώνας ήταν σχετικά εύκολος με τον Αφγανό Γκουλάμ, ενώ ο τρίτος με τον σουηδό Μόληκβιστ ήταν λίγο δύσκολος, αλλά τον κέρδισα και με 3 νίκες σερί είχα φθάσει ήδη ψηλά. Τέταρτος αγώνας μου ήταν με ένα από τα φαβορί, τον Σοβιετικό (από το Τουρκμενιστάν) Μπόρις Κραμορένκο. Όμως είχα μπει πλέον στον χορό διεκδίκησης Μεταλλίου και αυτό με συνάρπαζε. Παρ' όλο ότι φαινόταν απίθανο να τον κερδίσω -μέσα στη Μόσχα- τα κατάφερα. Τον πήρα με "Καφακόλ". Στην άκρη του ταπί ήταν ο Πέτρος Γαλακτόπουλος που με μανατζάρισε. Από τη χαρά του κόντεψε να τρελαθεί. Έφθασε ο τελικός. Απέναντί μου είχα τον Ούγγρο Ίστβαν Τοτ, που είχε ελαφρώς καλύτερη βαθμολογία από μένα και η ισοπαλία θα τον έβγαζε πρώτο. Ακόμη ήταν λογικό να τον ευνοεί κάπως ο διαιτητής που ήταν Τσέχος. Πρόεδρος των κριτών (και του ταπί) ήταν ο Ελβετός μετέπειτα Πρόεδρος της FILA Ραφί Μαρτινέτι. Να θυμίσω ότι τότε Πρόεδρος της FILA ήταν ο Γιουγκοσλάβος Ερσεγκάν. Τον Τοτ μέχρι τότε τον είχα κερδίσει 4 φορές σε 4 συναντήσεις, αλλά στη Μόσχα δεν πάλευε. Κοντράριζε με τους αγκώνες και κατέστρεφε το παιχνίδι. Γνώριζε πως εάν βγαίναμε και οι δυο εκτός -λόγω έλλειψης μαχητικότητας- θα ήταν Χρυσός. Σε κάποια στιγμή ο Τσέχος ζήτησε "πασσίφ", δηλαδή τεχνική ποινή εις βάρος του Τοτ. Ο Πρόεδρος του ταπί δεν τη δέχθηκε. Όμως ο Τοτ συνέχισε την τακτική του. Ο Πέτρος ούρλιαζε: "Πασσίφ-Πασσίφ". Οι Έλληνες δημοσιογράφοι το ίδιο. Γινόταν χαμός. Ο Τσέχος ξαναζήτησε την ποινή και ο Πρόεδρος τη δέχτηκε. Ήταν λογικό να χάσει ο Ούγγρος λόγω παθητικού παιχνιδιού. Ο Κραμορένκο ήταν τρίτος, ο φοβερός Γιουγκοσλάβος Ιβάν Φίρτζιτς 4ος και το μεγάλο ταλέντο από τη Βουλγαρία, ο Παναγιώτ Κύρωφ 5ος με τον Πολωνό Λιπιέν τελικά 6ο. Αυτό δείχνει πόσο δυνατά ήσαν τότε τα Βαλκάνια στην Πάλη. Το βράδυ με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο μεθύσαμε για τα καλά» έχει εξιστορήσει στο blog της ΕΦΙΒΑ.

Χτυπούσαν οι καμπάνες στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας για το χρυσό

Μαζί του στη Μόσχα, ήταν ο αδερφός του, ο Μάνος μαζί με τη γυναίκα του και πήραν τηλέφωνο στην Αθήνα για τα χαρμόσυνα νέα. Το σπίτι του στην Ηλιούπολη γέμισε συγγενείς και φίλους, ενώ οι καμπάνες στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας δεν σταμάτησαν να ηχούν.

Ήταν η πιο ωραία στιγμή της ζωής του, αφού χρόνια κούρασης και στερήσεων ανταμείφθηκαν στη Μόσχα, μια πόλη που, όπως έχει πει και ο ίδιος, δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ. Ο Στέλιος Μυγιάκης είχε τόση υπερένταση που δύο μέρες πριν τον αγώνα με τον Κραμορένκο, δεν μπορούσε να κοιμηθεί και σκεφτόταν ότι αυτό το παιχνίδι ήταν όλη του η ζωή.

Μετέπειτα προπονητής και τώρα πρόεδρος

Ο θρύλος της ελληνορωμαϊκής πάλης εμφανίστηκε για τελευταία φορά ως αθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες, όπου ήταν και ο σημαιοφόρος της Ελλάδας. Δεν τα πήγε καλά, αφού είχε σπάσει το δάχτυλό του. Μετά συνέχισε την καριέρα του ως προπονητής της Εθνικής ομάδας και ως κόουτς συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988.

Η Πολιτεία ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του στον ελληνικό αθλητισμό, του πρόσφερε μια άδεια για βενζινάδικο, αλλά εκείνος την επέστρεψε στην πετρελαϊκή εταιρεία.

Σήμερα, ο Στέλιος Μυγιάκης είναι ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών και αποτελεί ιδρυτικό μέλος του Σ.Ε.Ο., ενώ διετέλεσε Πρόεδρος και το 1996...

πηγη