Λαϊκή Συσπείρωση Ηλιούπολη: Σημαδεύουμε τον ορατό εχθρό ~ Ο ΣΦΥΓΜΟΣ ΤΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Σάββατο 11 Απριλίου 2020

Λαϊκή Συσπείρωση Ηλιούπολη: Σημαδεύουμε τον ορατό εχθρό

Αυτό που ζούμε σήμερα δεν θα είναι μια σύντομη παρένθεση. Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε σε λίγο στο σημείο που βρισκόμασταν πριν ληφθούν τα μέτρα για την πανδημία.

Ο κίνδυνος για το λαό δεν περιορίζεται μόνο στην πανδημία. Αφορά το μεγάλο κύμα φτώχειας, ανεργίας και κατεδάφισης εργατικών δικαιωμάτων που φέρνει η επίθεση του κεφαλαίου στο έδαφος της νέας κρίσης. Ολοι οι σημαντικοί ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ κ.λπ.) προβλέπουν πλέον ότι το βάθος και η διάρκεια της νέας κρίσης θα είναι μεγαλύτερη απ’ την αντίστοιχη του 2008 – 2009.

Οι διεθνείς εξελίξεις είναι ραγδαίες. Το μέλλον της Ευρωζώνης γίνεται όλο και πιο αβέβαιο. Τα λίκνα του καπιταλισμού, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, χάνουν γρήγορα τη λάμψη τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις εγκληματικές ελλείψεις του συστήματος δημόσιας Υγείας.

Πολλές αστικές δυνάμεις προβάλλουν σήμερα νέες σωτήριες λύσεις, γιατί γνωρίζουν ότι θα αυξηθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα μας σώσει η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση, η επιστροφή στον κεϊνσιανισμό, τα ευρωομόλογα στην ΕΕ. Ομως όλα τα περιβόητα «μπαζούκας» των κυβερνήσεων και των Κεντρικών Τραπεζών μετατρέπονται γρήγορα σε «νεροπίστολα» που αδυνατούν να ανακόψουν την εκδήλωση της νέας διεθνούς κρίσης.

Θα μας σώσει ο Κέινς;

Η γρήγορη επιστροφή στην κρίση

Ακόμα και πριν λίγες βδομάδες η κυβέρνηση εξακολουθούσε να προβάλλει την επιστροφή στη σταθερή βιώσιμη ανάπτυξη για τα επόμενα χρόνια, την οποία τάχα διασφάλισε με την πολιτική της. Αντίθετα, το ΚΚΕ προειδοποιούσε ήδη απ’ τις αρχές του φθινοπώρου για τις συνέπειες της επιβράδυνσης της οικονομίας στην ΕΕ.

Η πανδημία του κορονοϊού δεν δημιούργησε, αλλά επιτάχυνε δραματικά αυτή την πορεία προς την εκδήλωση νέας κρίσης στην καπιταλιστική οικονομία στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη. Η εξασθένηση της αναπτυξιακής δυναμικής της ελληνικής οικονομίας είχε ήδη καταγραφεί στο 4ο τρίμηνο του 2019, πριν ληφθούν τα πρόσφατα μέτρα για τον κορονοϊό στη χώρα μας.

Τομείς όπως ο τουρισμός, η ναυτιλία και οι μεταφορές, οι εξαγωγές στην ΕΕ, στους οποίους στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό η ελληνική οικονομία, δέχονται ήδη σήμερα τα σοβαρότερα πλήγματα στην πορεία εκδήλωσης της νέας διεθνούς κρίσης. Το θαυματουργό φάρμακο της «εξωστρέφειας» και της ενίσχυσης των κλάδων με «συγκριτικό πλεονέκτημα ανταγωνιστικότητας», που πρόβαλλαν επίμονα τα αστικά κόμματα, ο ΣΕΒ και η Τράπεζα της Ελλάδας, μετατρέπεται τώρα σε δηλητήριο.

Ταυτόχρονα η εγχώρια παραγωγή δεν είναι προσανατολισμένη για την κάλυψη βασικών αναγκών, παρότι υπάρχει σχετική τεχνογνωσία (π.χ. για την παραγωγή αναγκαίων φαρμάκων και αναγκαίου υγειονομικού υλικού). Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι δεν υπάρχει κανένα νέο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, που να αποτρέπει την εκδήλωση της κρίσης και τις θυσίες των λαϊκών αναγκών στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.

Οι νέες υποσχέσεις της κυβέρνησης για «δίκαιη κατανομή των βαρών» και «ταχεία ανάκαμψη» της οικονομίας έχουν τόση αξιοπιστία όση και οι προηγούμενες.

Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για το κεφάλαιο

Η κυβέρνηση διαφημίζει το πακέτο των 10 δισ. ευρώ της κρατικής παρέμβασης που διέθεσε για να κρατήσει την οικονομία όρθια. Πώς διασφάλισε καταρχήν αυτό το πακέτο; Απ’ τη φορολογία των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, γιατί οι επιχειρηματικοί όμιλοι καταβάλλουν λιγότερο απ’ το 5% των ετήσιων φορολογικών εσόδων. Και σε ποιον δίνει, ποιον στηρίζει; Στηρίζει το μεγάλο κεφάλαιο που θα βγει ενισχυμένο απ’ την κρίση.

Στηρίζει πολύμορφα ομίλους, μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις με εκπτώσεις φόρου 25%, «επιστρεπτές προκαταβολές» και δωρεάν εργασία των εργαζομένων, που παίρνουν κρατικό επίδομα 800 ευρώ για να βγάλουν το δίμηνο. Νομιμοποιεί τις 100.000 απολύσεις που έχουν ήδη γίνει.

Ο εργαζόμενος μένει στο σπίτι βοηθώντας να μην καταρρεύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας, που βρίσκεται στη σημερινή άθλια κατάσταση με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων.

Αγωνιά για το αν θα του πάρει το σπίτι η τράπεζα την επόμενη μέρα, όταν δεν ανήκει στους «συνεπείς δανειολήπτες». Αγωνιά αν θα πεθάνει στο σπίτι αναζητώντας «τηλεφωνική ιατρική εξέταση» απ’ τον ανύπαρκτο οικογενειακό γιατρό του. Αγωνιά για το πώς θα πληρώσει το ρεύμα και το νερό, αλλά η κυβέρνηση δεν επιβάλλει ούτε καν μείωση τιμολογίων. Το σπίτι του δεν θυμίζει σε τίποτα τα ευρύχωρα σπίτια με τις χαρούμενες οικογένειες των διαφημιστικών σποτ. Δουλεύει ατέλειωτες απλήρωτες ώρες με τηλεργασία.

Όσοι εξακολουθούν να δουλεύουν εκτός σπιτιού, συνωστίζονται χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας τους στα εργοτάξια, στα εργοστάσια, στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση αξιοποιεί τα περιοριστικά μέτρα προστασίας της υγείας για να «βάλει στο γύψο» τη συνδικαλιστική δράση. Προστατεύει τάχα την υγεία εκατοντάδων εργαζομένων που δουλεύουν στα εργοστάσια, απ’ την «άσκοπη μετακίνηση» 2-3 συνδικαλιστών του συνδικάτου στο χώρο δουλειάς.

Τα περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα ήρθαν για να μείνουν. Δεν μπορούν να αποτρέψουν την εκδήλωση της κρίσης. Στοχεύουν να θωρακίσουν άμεσα το σύστημα για να στηριχτεί στη συνέχεια η προσπάθεια ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.

Η κάλπικη αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΚΙΝΑΛ, δεν αμφισβητεί την ταξική αντιλαϊκή κατεύθυνση των μέτρων για τη στήριξη του κεφαλαίου. Εστιάζει την κριτική του στην ατολμία της κυβέρνησης να πάρει περισσότερα «εμπροσθοβαρή» μέτρα ύψους 30 δισ. ευρώ, αξιοποιώντας το «μαξιλάρι» των 35 δισ. που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και την προσωρινή αναστολή των περιορισμών του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ.

Θυμίζοντας ξανά τις απατηλές υποσχέσεις της «κατάργησης του μνημονίου μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο», ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει τώρα μια πρόταση που θα στηρίξει τάχα και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους.

Η αλήθεια είναι ότι μαγικές λύσεις εξόδου απ’ την κρίση εντός των τειχών του συστήματος, χωρίς να πληρώσει ούτε το κεφάλαιο, ούτε ο λαός, η εργατική τάξη, δεν υπάρχουν.

Καταρχήν, το περιβόητο σωτήριο «μαξιλάρι» προέρχεται απ’ την πολιτική «ματωμένων πλεονασμάτων», φορολογικής αφαίμαξης, ιδιωτικοποιήσεων και υλοποίησης των μνημονιακών μέτρων σε βάρος μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων και συνταξιούχων απ’ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί το στόχο της επιστροφής στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, το «μαξιλάρι» θα πρέπει να καλύψει: Την αναμενόμενη μείωση των φορολογικών εσόδων, το «επενδυτικό κενό» που θα υπάρξει στον ιδιωτικό τομέα, τη στήριξη των τραπεζικών ομίλων απ’ την αναμενόμενη διόγκωση των «κόκκινων» δανείων, τις συνέπειες απ’ τη συρρίκνωση της παραγωγής και της εγχώριας κατανάλωσης. Θα πρέπει επίσης να στηρίξει το δημόσιο σύστημα Υγείας για να μην καταρρεύσει. Στη συνέχεια, θα πρέπει να καλύψει τις ανάγκες εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους με βάση τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Εύκολα, λοιπόν, απαντά σήμερα η κυβέρνηση στην άσφαιρη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η γρήγορη εξάντληση των όποιων ταμειακών αποθεμάτων του κράτους απλά θα οδηγήσει ταχύτερα σε αποκλεισμό απ’ τις αγορές και νέο, ακόμα πιο σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής επιτήρησης.

Ακόμα κι αν η ΕΕ επιτρέψει προσωρινά την ουσιαστική διόγκωση του κρατικού χρέους και του ελλείμματος, αυτή θα κληθεί να την πληρώσει ξανά ο λαός. Εξάλλου, η ανάκαμψη των κερδών και η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας θα συνοδευτούν με ακόμα πιο σκληρή πολιτική μνημονίου διαρκείας τα επόμενα χρόνια.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνουν στους ίδιους στρατηγικούς στόχους, που απαιτούν, αντικειμενικά, διαρκώς νέες «προσωρινές θυσίες» του λαού. Συγκλίνουν και στην επόμενη δέσμη μέτρων στις προτάσεις για ενεργοποίηση της Αναπτυξιακής Τράπεζας, της παροχής δανείων στις μεγάλες επιχειρήσεις με κρατικές εγγυήσεις κ.λπ. Η διαπραγμάτευση που προτείνουν στο πλαίσιο της ΕΕ, όπως η πρόταση για τα ευρωομόλογα, αφορά στην πραγματικότητα τη δυνατότητα μεγαλύτερης κρατικής στήριξης των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων στον διεθνή ανταγωνισμό.

Τα «ευρωομόλογα» και το αβέβαιο μέλλον της Ευρωζώνης

Η ελληνική κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ προσυπογράφουν την πρωτοβουλία των 9 κρατών – μελών με πρωταγωνιστές τις κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, που ζητούν απ’ την ΕΕ τη δημιουργία «κορονο-ομόλογων». Στην ουσία ζητούν να αναλάβει η ΕΕ να συνάψει νέα δάνεια, παρέχοντας κοινές εγγυήσεις όλων των κρατών – μελών. Ετσι, υπερχρεωμένα κράτη όπως η Ιταλία και η Ισπανία θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες τους με πολύ χαμηλότερο κόστος απ’ αυτό που απαιτεί η έκδοση των δικών τους κρατικών ομολόγων, αξιοποιώντας τη φερεγγυότητα ισχυρών οικονομιών όπως της Γερμανίας και της Ολλανδίας.

Η Γερμανία με τους συμμάχους της (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία) αρνείται σθεναρά. Πολλοί αστοί πολιτικοί και αναλυτές τής καταλογίζουν ιδεοληπτική, αντιδραστική επιμονή στην άσκηση περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής και αδυναμία να κατανοήσει τις εξελίξεις.

Η αλήθεια είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν θέλει να επωμιστεί τα βάρη των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης και να διακινδυνεύσει τη θέση της αστικής της τάξης στον διεθνή ανταγωνισμό μπροστά στην κρίση που έρχεται. Δεν πάσχει από ιδεοληπτικές εμμονές. Αποφάσισε ήδη δέσμη μέτρων μεγάλης δημοσιονομικής επέκτασης, με συμπληρωματικό προϋπολογισμό ύψους 750 δισ. ευρώ για την τόνωση της γερμανικής οικονομίας. Θέλει να καρπωθεί τα οφέλη της Ευρωζώνης χωρίς να μοιραστεί τις ζημιές που θα μεγαλώσουν.

Συγκροτεί ειδικό ταμείο σωτηρίας των γερμανικών ομίλων για την αγορά μετοχών προβληματικών εταιρειών απ’ το κράτος. Θέλει να διατηρήσει τη δυνατότητα φτηνού δανεισμού που της δίνουν η οικονομική της υπεροχή και το χρέος της που παραμένει κάτω απ’ το 60% του ΑΕΠ.

Προτείνει στα κράτη της «συμμαχίας του Νότου» νέα δάνεια για κάθε κράτος απ’ τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) που θα συνοδεύονται από νέα επώδυνα μνημόνια. Δάνεια που δεν ξεπερνούν το 2% του ΑΕΠ κάθε κράτους – μέλους (για την Ελλάδα έως 4 δισ. ευρώ), δηλαδή «σταγόνα στον ωκεανό» των αναγκαίων παρεμβάσεων.

Οι εξελίξεις είναι διδακτικές. Αποκαλύπτουν ότι πίσω απ’ τα απατηλά συνθήματα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» και των «ευρωπαϊκών αξιών» κρύβεται ο αδυσώπητος ανταγωνισμός των αστικών τάξεων που συγκροτούν την ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ. Ανταγωνισμός που δυναμώνει όσο αυξάνει η απόκλιση συμφερόντων στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας, λόγω της ανισόμετρης εκδήλωσης της κρίσης και των συνεπειών της.

Στη φάση που βρισκόμαστε, κάθε αστική τάξη εξετάζει το κόστος μιας «μετωπικής σύγκρουσης» που μπορεί να αποσταθεροποιήσει τη συνοχή της Ευρωζώνης και τις εναλλακτικές δυνατότητές της (π.χ. οι σχέσεις συνεργασίας Ιταλίας – Κίνας). Ιδιαίτερα το γερμανικό αστικό πολιτικό σύστημα εξετάζει τις συνέπειες στην περίπτωση αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης μετά το Brexit και καθώς οξύνεται ο ανταγωνισμός της Γερμανίας με τις ΗΠΑ και την Κίνα, για να καθορίσει τα επόμενα βήματά της και τους αναγκαίους συμβιβασμούς.

Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα προβλέψει ότι η τεχνική συγκόλληση με το ευρώ κρατών με σημαντική διαφορά παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας και γενικότερα ισχύος, δεν μπορεί να εξαλείψει τις αντιθέσεις τους. Αντίθετα, θα τις οξύνει. Ακόμα κι αν υπάρξει ένας συμβιβασμός στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής, αυτός θα είναι προσωρινός και εύθραυστος.

Πάνω απ’ όλα, οι εξελίξεις διαλύουν το μύθο ότι η ΕΕ μπορεί να αποτελέσει ασπίδα των λαών απέναντι στην κρίση. Ολες οι προαναφερόμενες διαπραγματεύσεις μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την κρίση θα πληρώσει ξανά ο λαός. Με ή χωρίς ευρωομόλογα, για τους εργαζόμενους προβλέπεται αντιλαϊκή πολιτική μνημονίου διαρκείας. Οι εξελίξεις θα αξιοποιηθούν ως ευκαιρία για να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης, να επεκταθούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, να γίνει ακόμα πιο φθηνή η εργατική δύναμη. Τα επιδόματα που δίνονται έχουν στόχο να διατηρηθεί μια στοιχειώδης αγοραστική δύναμη για να μην «παγώσουν» η κατανάλωση και η κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Ο σοσιαλισμός η απάντηση για τον 21ο αιώνα

Το σύνολο των εξελίξεων φωτίζει την ιστορική χρεοκοπία του καπιταλισμού που σαπίζει. Αυτός είναι ο ορατός εχθρός. Αυτός ακυρώνει τις μεγάλες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.

Δεν είναι μοιραίο να πεθαίνουν άνθρωποι διότι δεν υπάρχουν επαρκείς ΜΕΘ και αναπνευστήρες, διότι δεν υπάρχει ουσιαστική πρόληψη. Δεν είναι φυσικό φαινόμενο οι οικονομικές κρίσεις, η ανεργία και η φτώχεια. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την καθημερινή ανασφάλεια για το αν την επόμενη μέρα θα έχουμε δουλειά και αν θα μπορούμε να διασφαλίσουμε τη μόρφωση των παιδιών και τα φάρμακα της οικογένειας.

Αποδεικνύεται ξανά ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Σήμερα όλοι μιλούν για τους αφανείς ήρωες που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή, γιατρούς, νοσηλευτές, εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, στην Ενέργεια, στις Επικοινωνίες, στις Μεταφορές. Αυτούς τους αφανείς ήρωες που παράγουν τον πλούτο, που κρατούν την κοινωνία όρθια, θα απελευθερώσει ο σοσιαλισμός απ’ τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς. Στο σοσιαλισμό ο εργαζόμενος θα παίζει ενεργό ρόλο στη λήψη, στην εφαρμογή και στον έλεγχο των αποφάσεων, μέσα απ’ τις γενικές συνελεύσεις στον κάθε εργασιακό χώρο.

Θα απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις, γιατί σκοπός της παραγωγής θα είναι πλέον οι ανάγκες της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Σ’ αυτό το στέρεο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής θα βάλει τις κρίσεις στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Θα ανθίσει η διεπιστημονική διεθνής συνεργασία για τη γρήγορη παραγωγή εμβολίων και φαρμάκων, γιατί τα επιστημονικά επιτεύγματα δεν θα είναι πλέον όπλο στον ανταγωνισμό των μονοπωλιακών ομίλων.

Τώρα κρίνεται η επόμενη μέρα

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ φωτίζουν αυτή την ελπιδοφόρα διέξοδο της αποδέσμευσης απ’ την ΕΕ με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας. Μπαίνουν σήμερα μπροστά για να μην πληρώσει ξανά ο λαός τη νέα κρίση.

Παλεύουμε σήμερα με κάθε πρόσφορο τρόπο για να μην περάσει η προσπάθεια της κυβέρνησης και της εργοδοσίας να κατεδαφίσει τα εργατικά δικαιώματα και να «βάλει στο γύψο» τη συνδικαλιστική και πολιτική δράση, αξιοποιώντας τα αναγκαία περιοριστικά μέτρα για την προστασία της υγείας.

Δίνουμε τη μάχη για να μην πέσει ο λαός στην παγίδα της αναμονής. Σήμερα ξεδιπλώνεται η επίθεση του κεφαλαίου. Σήμερα γίνεται πλύση εγκεφάλου απ’ τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για να πειθαρχήσει παθητικά ο εργαζόμενος στις αντιλαϊκές επιλογές της άρχουσας τάξης. Σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι τάχα πολεμάμε όλοι μαζί τον «αόρατο εχθρό».

Δεν μένουμε, λοιπόν, σιωπηλοί. Σημαδεύουμε τον ορατό εχθρό μας, τον καπιταλισμό. Αντιπαλεύουμε την πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, που προωθεί η κυβέρνηση, με την ουσιαστική στήριξη των αστικών κομμάτων. Δίνουμε σήμερα αποφασιστικά τη μάχη για να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ