Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

BASKET ΣΕΦ

Ο Χρήστος Πετρόπουλος έκανε το (δεύτερο) όνειρο του πραγματικότητα, μετακόμισε από το παρκέ στην κουζίνα και με έδρα το «Home» στην Αντίπαρο, φτιάχνει με τα χεράκια του πίτσες, να γλύφεις και τα δάχτυλά σου.

Αν συμφωνήσουμε ότι εκείνος που καταφέρνει να κάνει το χόμπι του επάγγελμα, δεν χρειάζεται αν δουλέψει ποτέ στη ζωή του, τότε ο Χρήστος Πετρόπουλος είναι από τους τυχερούς σε αυτή τη ζωή.

Το πρώτο του όνειρο ήταν να παίξει μπάσκετ. Ξεκινώντας από την Ηλιούπολη, διένυσε μια μακριά και αξιοπρόσεκτη διαδρομή. Πέρασε από τον Ηλυσιακό, το Μίλωνα, το Ηράκλειο, την Ν. Ηστ, τον Πανελλήνιο, την Ιταλική Ραγκούζα, τον Πανιώνιο, τον Απόλλωνα Πάτρας και το Ρέθυμνο, πετυχαίνοντας με το παραπάνω τον πρώτο του στόχο.

Ο γεννημένος στις 6 Σεπτεμβρίου του 1970 γκαρντ έπαιξε σχεδόν μέχρι τα 40 αξιοποιώντας πρώτα και πάνω απ’ όλα την επίγνωσή του. Ανταγωνιστικός, σκληρός αμυντικός, ακόμη και για ακριβοπληρωμένους ξένους αντιπάλους που έρχονταν στο ελληνικό πρωτάθλημα την δεκαετία του ’90, με αξιόπιστο περιφερειακό σουτ.

Το δεύτερο και ίσως μεγαλύτερο όνειρό του το υλοποιεί εδώ και τρία χρόνια στο νησί που κατάγεται. Την Αντίπαρο. Όποιος έχει φάει πίτσα ή μακαρονάδα από τα χέρια του έχει να το λέει. Σαν ΣΕΦ, μπορεί να έχει ακόμη μεγαλύτερο ταλέντο από όσο είχε στο μπάσκετ.

«Από μικρός ήθελα να γίνω μάγειρας. Δεν το έκανα από ανάγκη. Μου άρεσε όλο αυτό το παιχνίδι με τις γεύσεις. Κι επειδή από το μπάσκετ δεν μπορεί να πει κανείς ότι έλυσα το πρόβλημα της ζωής μου, αποφάσισα να επενδύσω στην εστίαση» εξομολογείται, σε μια από τις σπάνιες στιγμές που δεν τον πετυχαίνεις ή στην αγορά να ψάχνει για τα καλύτερα υλικά ή μέσα στην κουζίνα, μπροστά στον φούρνο, να παρασκευάζει με τα ίδια του τα χέρια ό,τι υπόσχεται το μενού του «Home» του ιταλικού εστιατορίου που διατηρεί στον κεντρικό πεζόδρομο του νησιού από το 2015.

«Είναι το πατρικό μου σπίτι, το οποίο μπροστά έγινε μαγαζί και πίσω, έχει τα δωμάτια για την οικογένεια» εξηγεί. Μια οικογένεια που μετακομίζει εκεί από το Πάσχα μέχρι το Σεπτέμβριο, που τελειώνει η τουριστική σεζόν.

«Μου θυμίζει κάτι από το μπάσκετ. Που κάνεις προετοιμασία για να είσαι έτοιμος την αγωνιστική σεζόν. Για μένα πια αυτή είναι η αγωνιστική σεζόν. Το χειμώνα μένουμε στην Αθήνα». Βλέπετε ο 15χρονος γιός του Ορέστης και η 11χρονη κόρη του Ίρις, πάνε σχολείο κα σιγά - σιγά προετοιμάζονται για τον δικό τους επαγγελματικό προσανατολισμό.

«Το είχα αποφασίσει πολύ μικρός ότι αυτό ήθελα να κάνω, μόλις σταματήσω το μπάσκετ. Έψαξα και βρήκα την καλύτερη σχολή, που είναι στην Βενετία και πήγα για να μάθω τα μυστικά. Έκανα όλα τα απαραίτητα σεμινάρια. Κάθε χρόνο, ενημερώνομαι για τις εξελίξεις πάνω στο αντικείμενο. Κι αυτός είναι ίσως ο λόγος που νομίζω ότι το κάνω καλά» συμπληρώνει, πριν συστήσει τις σπεσιαλιτέ του: «πίτσα με ρόκα και παρμεζάνα και από μακαρονάδες αυτή με τα μανιτάρια. Επηρεάστηκα πάρα πολύ την περίοδο που έπαιξα στην Σικελία, με την Ραγκούζα και έμαθα πολλά για το ιταλικό φαγητό, γυρίζοντας από μαγαζί σε μαγαζί».

Ο Χρήστος, προφανώς και κάνει πρωταθλητισμό. «Τόσους μήνες που περνάω εδώ, την θάλασσα την βλέπω μόνο από μακριά. Άντε να κάνω κανένα μπάνιο τον Ιούνιο. "Τρώγομαι" με την κουζίνα, θέλω όλα να γίνονται στην εντέλεια. Κι ευτυχώς που η Αλεξία, η γυναίκα μου, που είναι δίπλα μου, όχι μόνο στέκεται βράχος, αλλά δουλεύει όσο πιο σκληρά γίνεται. Χωρίς αυτή δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα».

Κι από μπάσκετ;

«Δεν μπορώ να παίξω πια. Με φωνάζουν να πάμε για κανένα σουτ αλλά έχω κληρονομήσει ένα πρόβλημα στο ισχίο και κάθε φορά που πάνω να παίξω ο πόνος είναι αφόρητος, Ζηλεύω, αλλά τι να κάνω. Τη βγάζω βλέποντας Euroleague το χειμώνα και κανένα ματς πρωταθλήματος. Ξέρεις πια εγώ το χειμώνα κάνω διακοπές. Πάντως χαίρομαι, κάθε φορά που έρχονται παλιοί συμπαίκτες ή αντίπαλοι για διακοπές και περνάνε από το μαγαζί και τα λέμε. Και η χαρά μου είναι μεγαλύτερη όταν καταλαβαίνω ότι ευχαριστήθηκαν το φαγητό και δεν ξανάρχονται απλά επειδή με ξέρουν. Και η πλάκα είναι ότι δεν βγαίνω έξω. Μέσα κάθομαι συνέχεια, οπότε, όποιος το ξέρει έρχεται να πούμε δυο κουβέντες».

Πάντως, στο μαγαζί, υπάρχει και μια γωνίτσα αφιερωμένη στο μπάσκετ. Φέτος κυριαρχούν δυο φωτογραφίες. Στη μία ο Χρήστος, με την φανέλα του Ηρακλείου, κινείται ανάμεσα στον Σκλάβο και τον Θοδωρή Παπαλουκά (ήταν στην Αντίπαρο και φέτος) και στην άλλη, πάλι ως παίκτης του Ηρακλείου, να ελίσσεται ανάμεσα σε Μποντιρόγκα, Κοχ και Ράτζα. Όπως όμως διαβεβαίωσε: κάθε χρόνο, οι φωτογραφίες αυτές αλλάζουν.