του Σταύρου Φωτάκη
Τη «Σιωπή» θα παραβώ, δυό στίχους ν’ αραδιάσω,
δε μου το επιτρέπουνε τελείως να σωπάσω.
που σαν τη γαϊδουρόμυγια τρυπά μέσα στ’ αρθούνι.
Είπενε : δεν πολέμησε η Κρήτη εις τσ’ αγώνες,
και πρέπει να τση πάρουνε, μπιστόλια και πατρόνες.
Θα τρίζουνε τα κόκκαλα, Βενζέλο και Νταλιάνη,
άξιων Επαναστατών και του Δασκαλογιάννη.
Ο Μεταξάς αφοπλισμό τση Κρήτης είχε κάνει
κι εδά ’νας ανιστόρητος, φωθιές μεγάλες βάνει.
Τούτος δεν απαλεύγεται, σαν το μεγάλο βούϊ,
φαίνεται δε γιατρεύγεται τ’ αρρωστημένο χούϊ.
Μπίτι ’ναι Θεομπούνταλος, δεν έχει το Θεό του,
άγαρμπος κι ανισόρροπος, δεν είναι για καλό του.
Θέ μου, βοήθα μιαουλιά, να μασε παρετήσει,
πρίχου βρεθεί κιανείς τροζός και τονε καθαρίσει.
Με τσι μπαρούφες που πετά, την προβολή του θέλει,
τέθοιες δε λέει, μα το Θιό, μηδέ μικιό κοπέλι.
Φταίνε κι αυτοί που τον καλούν’, να λέει χαζομάρες,
εις το Δαφνί ’ν’ ο τόπος του και με διπλές τσι μπάρες.
Ηλιούπολη
Απρίλιος 2014
ς
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου